سخنرانی
زمان: 27 آبان 1357 / 17 ذی الحجه 1398
مکان: پاریس، نوفل لوشاتو
موضوع: وجوب مبارزه با حکومتهای ظالم ـ ادای تکلیف، یک پیروزی بزرگ ـ هدف اعلا
حضار: دانشجویان و ایرانیان مقیم خارج
[بسم الله الرحمن الرحیم]
پیروزی بزرگ، عمل به تکلیف است
در این مسائلی که ما و شما وارد هستیم، در آنکه اصولش سه تا مسئله است: یکی نبودن محمدرضاخان و این سلسله، سلسلۀ پهلوی؛ و یکی نبودن اصل رژیم سلطنتی؛ و یکی هم استقرار حکومت عدل اسلامی، جمهوری اسلامی؛ در همۀ مسائلی که انسان اقدام می کند یکجورش اینطور است که یک قسم از مسائل اینطور است که، انسان باید ملاحظه کند که در این عملی که می کند نتیجه حاصل می شود، نمی شود؟ آیا می رسد به این مقصدی که دارد، نمی رسد؟ اگر مطمئن شد که به آن مقصد می رسد اقدام می کند، اگر مطمئن نشد اقدام نمی کند. یک قسم از مسائل اینطوری است. یک قسم از مسائل هم هست که انسان تکلیف دارد از طرف خدا، که اصل مطلب یک تکلیفی هست. و نتایجی هم احتمال می رود حاصل بشود، و احتمال هم می رود حاصل نشود. در این مسائلی که آدم تکلیف دارد که اقدام بکند، دیگر نباید ما در آن مسائل علم به اینکه نتیجه ای [از] آن مطلبی که ما می خواهیم، حاصل می شود، این لازم نیست علم پیدا کند؛ انسان دنبال این است که آن تکلیفی که به او شده، به آن تکلیف عمل بکند.
مبارزات امامان شیعه
حضرت امیر ـ سلام الله علیه ـ که قیام کردند بر ضد معاویه، البته می خواستند به اینکه معاویه را از مقام خودش کنار بزنند و یک ...آدمی که فاسق است و مال مردم خور است آن را بزنندش کنار، و یک آدم صحیحی را به جای او بگذارند در شامات و سوریه و آنجاها. لکن جلوگیری از ظلم معاویه یک تکلیف شرعی بود که باید قیام کنند به این امر
و به مردم بفهمانند که این ظالم است و باید اینطور اشخاص دفع بشوند. و ایشان قیام کردند و منتهی به این شد که موفق نشدند به اینکه او را از مقامی که داشت [منعزلش] کنند. حضرت سیدالشهداء قیام کردند بر ضد یزید؛ و شاید و همان طور هم بود که خوب، اطمینان به این بود که موفق به اینکه یزید را از سلطنت بیندازند نشوند؛ این اخبارش هم اینطور است که ایشان مطلع بودند بر این مطلب؛ در عین حال برای همین معنی که بر ضد یک رژیم ظالم قیام کنند ـ ولو اینکه کشته بشوند ـ قیام کردند و کشته دادند و کشتند و خودشان هم کشته شدند. الآن وضع حاضر دولت ایران و شاه این وضع است که همان طوری که ... معاویه هم امام جماعت بوده هم امام جمعه؛ آنطور نبوده است که معاویه اصلاً نه نماز بخواند و نه روزه بگیرد، خیر هم نماز می خوانده و هم روزه می گرفته و هم امام جماعت هم بوده؛ می رفته مسجد و عقبش نماز می خواندند مسلمانها؛ هم روز جمعه می رفته نماز جمعه می خوانده و همۀ این مسائل شرعیه ای که بوده است ـ به حَسَب صورت ـ عمل می کرده لکن از باب اینکه یک آدم قاچاقی بوده و یک آدم ظالمی بوده و مال مردم را می گرفته و اگر هر جور دستش می رسیده ظلم و آدمکشی و همۀ اینها را داشته، حضرت امیر نه اینکه این چون نماز نمی خوانده، چون کافر بود قیام کرده بود بر ضد او؛ نخیر، کافر نبود و مسلمان هم بود و اظهار اسلام هم می کرد ولکن بر خلاف موازین این مَسْنَد را گرفته بود؛ یک حکومت جائر بود که برخلاف موازین الهی مسندی را گرفته بود و در آن مسند هم به طور ظالمانه عمل می کرد؛ از این جهت حضرت امیر قیام کرد، ولو نرسید به نتیجه لکن تکلیف را ادا کرد؛ تکلیف این بود که با یک همچو آدمی باید معارضه و مبارزه بکند.
سلطنت غاصبانه
الآن وضع این حکومت این است، برای اینکه غاصبانه مسندی را گرفته است و یک سلطنت غاصبانه دارد می کند ـ همان طوری که معاویه سلطنت غاصبانه می کرد، این هم سلطنتِ غاصبانه است ـ بلکه تذکر دادم مکرر که ما اگر ملتزم به قانون اساسی هم باشیم،
روی این فرض هم سلطنت ایشان بر خلاف قانون اساسی است؛ برای اینکه قانون اساسی آن چیزی را که گفته است این است که سلطنت یک موهبت الهی است که مردم می دهند به شخص سلطان؛ و ما می دانیم که این مردم اصلاً یک همچو سلطنتی را نه به ایشان دادند و نه به پدر ایشان دادند؛ سلطنتی نبوده است که مردم داده باشند به ایشان. بنابراین روی فرض قانون اساسی هم این مقام را غصب کرده است؛ یعنی الآن یاغی است به حَسَب قانون. به حَسَب قانون اساسی این آدم یک آدم یاغی است که مثل سایر دزدها، که یکوقت بیایند یک جایی را بگیرند و یک حکومتی را غصب کنند، این هم همان است. بر حسب حکم شرع هم که اصلاً لیاقتْ اینها ندارند برای حکومت شرعی. آنکه لایق است برای اینکه حاکم بر مسلمین باشد، آن شرایطی دارد که در اینها اصلاً آن شرایط موجود نیست. بنابراین، هم به حَسَب قانون اساسی این سلسله غاصب این مقام هستند ـ پدرش و خودش و بعد از آن هم اگر بچه اش ـ و هم به حَسَب حکم شرعی اینها لایق از برای این مقام نیستند و غاصب این مقام هستند. حالا هر چه هم می خواهد زیارت برود! و هر چه هم می خواهد عذر بخواهد و هر چه هم می خواهد قرآن طبع بکند! و هر چه از این حقه بازیها می خواهد بکند لکن اصلِ مقام غصب است. یک آدم غاصب هر چه هم عذر بخواهد، این مقام را تا دست از آن برندارد غاصب است.
وجوب مبارزه با حکومتهای ظالم
وقتی که یک شخصی غاصب یک مقامی شد و همان طوری که ائمۀ جور اینطور بودند ـ مثل معاویه و امثال اینها ـ و تکلیف مسلمین بود بر اینکه این را از آن مقامی که دارد کنار بزنند و حکومت را دست آن کسی که باید و شرع مقدس تعیین کرده است تسلیم بکنند، الآن هم بر مسلمین این مطلب واجب است؛ لازم است. ما هم یکی از افراد مسلمین هستیم که بر ما هم واجب است که جدیت کنیم و این را از این مقام پایین بیاوریم. احتمالش را هم می دهیم که موفق بشویم؛ لازم نیست یقین بکنیم. ما احتمال این معنی را می دهیم. بلکه بیشتر از احتمال الآن هست در کار که با این نهضتی که مسلمین کرده اند و همه با هم فریاد می زنند که ما نمی خواهیم این را، این مطلب درست بشود و سقوط پیدا
بکند ان شاءالله .] ان شاءالله حضار].
و بر فرض اینکه حالا ما نتوانیم، زورمان به او نرسد، همان است که حضرت امیر هم نتوانست. یعنی جنگ کرد و هجده ماه هم جنگ خونین [کرد] که از طرفین عدۀ زیادی [کشته شدند] همۀ اینها مسْلم بودند، از طرفیْن هم آنها مسْلم بودند و هم اینها مسْلم بودند، آنها مُسْلمِ فاسق بودند اینها مُسْلمِ عدالتخواه بودند، اینها با هم جنگ کردند و ـ عرض می کنم که ـ موفق نشدند به اینکه معاویه را از حکومت کنار بزنند. ما از اینکه یک عده ای از ما کشته بشود یا ما یک عده ای از آنها را بکشیم باکی نداریم، برای اینکه ما روی تکلیف داریم عمل می کنیم. خدای تبارک و تعالی ما را مکلف کرده که با اینطور اشخاص، با اینطور ظَلَمه، با اینهایی که اساس اسلام را دارند متزلزل می کنند و همۀ مصالح مسلمین را دارند به باد می دهند، ما مکلفیم که با اینها معارضه و مبارزه بکنیم. اگر یکوقتی هم دستمان برسد، دست به تفنگ می بریم و معارضه می کنیم. خودمان تفنگ به دوشمان می زنیم و معارضه با آنها می کنیم، هر وقت مقتضی بشود؛ یک دستمان هم به مقتضیاتش محقق بشود. ما باک از این نداریم که ده نفر، بیست نفر [کشته بدهیم] حضرت امیر بیشتر از ده هزار نفر، بیشتر از بیست هزار نفر ـ تقریباً ـ در این جنگها، در این هجده ماه، کشته شد؛ ایشان باز [به جنگ ادامه داد] زمان پیغمبر هم اینطور بود. پیغمبر هم وقتی که یک حکومتی را می خواست کنار بزند، این کفار قریش را می خواست کنار بزند، خوب جنگها کرد و در یک جنگهایی موفق شد و در یک جنگهایی شکست خورد و آدم کشته شد؛ و اشخاص بزرگ مثل عموی پیغمبر ـ مثلاً ـ کشته شد. در جنگ [صِفین] «عمار یاسر» کشته شد؛ آن مرد بزرگوار. آنقدر کشته دادند. در این اصل هیچ اشکالی برای ما نیست که ما کشته می دهیم.
تحول توده ها، بزرگترین دستاورد نهضت
و بعضیها نق می زنند که ... [اینهمه] کشته دادید، چه؟ ما تکلیفمان این است. چه شد؟ اولاً خیلی از چیزها شد. یک ملت که یک پاسبان اگر توی بازارش می آمد و می گفت که ببندید می بستند، با یک امر پاسبان توی بازار تهران ـ بزرگترین بازارهای ایران ـ یک
پاسبان، چند تا پاسبان می رفت به آنها می گفت که ببندید، امروز روز چهارم آبان است، مثلاً ... باید ببندید، باید بیرق بزنید، تخلف نمی کردند، اصلاً توی ذهنشان نمی آمد که می شود تخلف از پاسبان کرد، اگر یک صاحب منصبی با چهار تا ستاره، با سه تا ستاره می آمد تو بازار و هر غلط کاری می خواست بکند کسی چرا به او نمی گفت، این نهضت مقدس اسلامی باعث این شد که بچه های کوچک هم فریاد بزنند توی خیابانها که «مرگ بر این سلطنت پهلوی»! این یک تحولی حاصل شد بین مردم که الآن پاسبان را مردم هیچ چیزی بارش نمی کنند. صاحب منصبش هم نمی کنند؛ حکومت نظامی اش هم نمی کنند. آن وقتها که حکومت نظامی می شد، به مجرد اینکه می گفتند حکومت نظامی است، دیگر مردم می رفتند سراغ کارشان؛ اصلاً دیگر دنبال اینکه معارضه ای، مبارزه ای بشود توی ذهنشان نمی آمد! امروز حکومت نظامی است، قانون حکومت نظامی خودشان می گویند که ـ مثلاً اعلامشان این است به اینکه ـ بیشتر از دو نفر نباید با هم باشند، هفتاد هزار نفر، صد هزار نفر، پانصد هزار نفر مردم می آیند بیرون! و فریاد می زنند و همۀ فریادهایشان هم بر ضد شاه است! این یک تحولی است در یک ملت حاصل شده است؛ این یک چیز کمی نیست.
عقب نشینی گام به گام
از آن طرف هم ملاحظه می کنید که اینها پله پله ... دارند پایین می آیند دیگر. این «حزب رستاخیز» یک چیز آسانی بود که اینها دست از آن بردارند؟ شما دیدید که چقدر مداحی اینها کردند. خود این مردکه چقدر ... حرف نامربوط راجع به حزب رستاخیز زد! همۀ مردم، همه باید وارد بشوند! هر کس وارد این حزب نشود باید از این مملکت برود! این اصلاً اینجایی نیست! و از این حرفهایی که زدند. یکدفعه با همین نهضت مردم، با همین مشت خالی، آنها توپ و تانک دارند، اینها مشت دارند، همین مشت غلبه کرد بر آنکه یکوقتی حزب رستاخیز [را به رخ می کشید] معلوم شد خبری نیست! اعلام کردند که، این [حزب] چیزی نیست، بیخود است اصلاً، اصلاً دولت هم قبولش ندارد! [خندۀ حضار ]مطلبی بود که دولت هم قبولش نکرد، با اینکه دولت از خودشان بود. تاریخ را
تغییر داده بودند و برگشتند از آن. یک آدمی که حاضر نبود که به این ملت یک کلمه تعارف بکند، آمد ایستاد و همۀ طبقات ملت را خطاب کرد و عذرخواهی کرد که ما اشتباهاتی کردیم، اشتباهات و غلطهایی بوده است و واقع شده است و حالا هم دیگر از این به بعد ما از این کارها دیگر نمی کنیم! این آدمی که شما در پانزده سال پیش از این، بیست سال پیش از این دیده بودید وضعش چه جوری است، در چند سال پیش از این هم همین طور بود، در این ایام فَتْرَت ـ بین 15 خرداد تا حالا ـ که اصلاً کسی را به حساب نمی آورد! یک آدمی بود که هر چه بود خودش می کرد؛ هر کاری بود خودش می کرد. و اینکه می گوید «اشتباه»، دروغ می گوید! همۀ کارها را خودش ملتفت بود و عالِم و عامد بود و نوکر مردم [اجنبی] بود. عالِم و عامد بود که کرد کارها را. اشتباهْ تو[ی] کار نبوده. همه اش اشتباه، همه اش کارهای غلط بوده است و عمداً هم کرده است و بعد از این هم اگر مهلتش بدهید، این اشتباهات زیاد خواهد کرد.
اهداف ما
در هر صورت، اینها یک کارهایی است که شده است تا حالا، که پله پله است البته. ما نباید جلوی این [نهضت] را بگیریم بگوییم ـ مثلاً ـ ما همین قدر راضی هستیم، نه. ما آن معنایی را که دنبالش آمدیم این است که آن مطلب آخری حاصل بشود؛ یعنی این مقدمات را طی بکنیم: این نباشد و سلسلۀ پهلوی نباشد، و رژیم شاهنشاهی نباشد، و دست امریکا و انگلستان و روسیه قطع بشود از این مملکت، و مملکت برای خودمان باشد، و حکومت اسلامی هم ان شاءالله برقرار بشود [ان شاءالله حضار]. ما دنبال این مطلب هستیم و آنقدری هم که از قوه مان می آید ما دنبال این می دویم. اگر توانستیم که کار را انجام بدهیم که الحمدلله توانستیم و یک خدمتی به این ملت کردیم؛ اگر نتوانستیم تکلیفمان را ادا کردیم؛ یعنی پیش خدا دیگر چیزی نیست که ما بگوییم ما نکردیم این کار را. عذرتراشی نکردیم. واقعاً یک مطلبی را عمل کردیم، و دستمان نرسیده نتوانستیم
این کار را بکنیم. پیش خدا آبرومندیم.
هدف اعلا، برقراری حکومت عدل اسلامی
بنابراین ما این مراتبی که هست که عبارت از رفتن این آدم و به هم خوردن این سلسله و ـ عرض می کنم ـ کوتاه کردن دست اینها، اینها همه شان جزء مقاصد است؛ منتها مقصد اعلی عبارت از این است که یک حکومت عدلی، یک حکومت اسلامی عدلی مبتنی بر قواعد اسلامی حاصل بشود. آن مقصد اعلای ماست. و الاّ اینها همه اش جزو مقاصد شده حالا دیگر؛ ولو این هم مقدمۀ آن است ولیکن خود اینها الآن جزء مقاصد هستند، و ما همان طوری که حکومت اسلامی را می خواهیم حکومت این را هم نمی خواهیم. البته توی حکومت اسلامی همۀ اینها هست. ما اگر می گفتیم حکومت اسلامی می خواهیم معنایش این بود که این سلسله نباید باشد و این رژیم نباید باشد، و آنها هم دستشان کوتاه باید باشد؛ چون اسلام حکومتش این جوری است که نباید کسی در مملکت اسلامی تصرفی داشته باشد؛ کفار، هیچ کس، نباید تصرف داشته باشند.
بنابراین، ولو اینکه این اجمال این مطلب را داشت، لکن ما تفصیل مطلب را گفتیم که ما این سه تا اصل را ... آمال و آرزویمان است.
اطاعت امر خدا، یک پیروزی بزرگ
و حالا اینکه می خواستم عرض بکنم این است که شما خیال نکنید که اگر یکوقت ما نرسیدیم به مقصد، گفته بشود که خوب چه شد؟ خونها ریخت و از بین رفت و چه شد؟ اولاً شده است خیلی چیزها. اینها الآن از آن خر شیطان پایین آمده اند یک قدری؛ و ثانیاً چه شد؟ یک تکلیف را ادا کردیم. این همان است که «خوارج» ممکن بود به حضرت امیر بگویند خوب چه شد؟ شما هجده ماه جنگ کردید چه شد؟ «چه شد» یعنی چه؟ خوب تکلیف ماست. ما حالا نماز داریم می خوانیم، یک کسی بگوید خوب شما بیست ـ سی سال نماز خواندید چه شد؟! خوب من بیست سال نماز، اطاعت خدا کردم. «چه شد» کدام است؟! من اطاعت خدا را کردم. خدا گفته بکن، من هم کردم. «چه شد»
مال این است که یک مسئله ای باشد که تکلیف شرعی نباشد و یک مسئلۀ خودمانی باشد، آدم بخواهد روی مقصد [شخصی] یک کاری بکند، وقتی نشد می گوییم چه شد؛ اما وقتی که جلوگیری از یک بنگاه ظلمی، یک بنگاهی که می خواهد اصلاً اساس اسلام را از بین ببرد، اساس روحانیت را از بین ببرد، اساس ملیت را از بین ببرد، مصالح مردم و مسلمین را به خطر انداخته است و از بین برده است، تکلیف مسلمین این است که قیام کنند و این را بَرش گردانند از این حرفهایی که می زند؛ یعنی این را بیرونش کنند از این مملکت. و اگر دست هم رسید بگیرندش و محاکمه اش کنند و پولهای مردم را که برده از او بگیرند؛ اگر هم ندارد و [ضایع] کرده است، هر ظلمی را که کرده او را مجازاتش بکنند. این یک چیزی است که لازم است بر ما. بر مسلمین است که این کار را بکنند. منتها توانستیم این کار را انجام بدهیم که الحمدلله ؛ هم تکلیفمان را ادا کردیم هم به مقصد رسیدیم. نتوانستیم عمل بکنیم به تکلیفمان عمل کردیم؛ نماز خواندیم. حالا «چه شد» یعنی چه؟ خوب نماز خواندم، مبارزه و معارضه ای با ظلم کردیم، با ظالم کردیم؛ با کسی که می خواسته یک مملکتی را خراب کند و خراب کرده است و همۀ مصالح مسلمین را زیر پا گذاشته و به کفار داده است، با این جنگ و نزاع کردیم؛ خون دادیم؛ خون گرفتیم؛ همۀ این کارها را کردیم اما تکلیف بوده است که کردیم. رسیدیم به مقصدْ الحمدلله ، نرسیدیم به مقصدْ تکلیفمان را ادا کردیم. هیچ باکی از این مطلب نداریم و ان شاءالله می رسیم؛ ان شاءالله .
کمک تبلیغاتی
من از خدای تبارک و تعالی سلامت همۀ شما را می خواهم. و این مطلب را من هر شب تقریباً تکرار می کنم که همۀ ما مکلف هستیم. این قضیۀ تکلیف مال یک نفر، یکی دیگر باشد یکی دیگر نباشد، نیست. من مکلفم، آقا مکلف است، آقا همه، همه که به این نهضتی که در ایران شده است و الآن همهْ جوانهایشان را توی دست گرفتند و دارند می دهند، پیرزن چند تا جوانش از بین رفته و ایستاده و گفته است که من حاضرم همه چیز از بین برود، ما به این نهضت باید کمک بکنیم. اینجا می توانید کمک بکنید، باید کمک
بکنید. یعنی کمک شما در اینجا تبلیغات است مقابل تبلیغاتی که شاه و دستگاه شاه و روزنامه نویسهایی که از شاه [مزد] می گیرند و اجیر او هستند تبلیغات کردند به اینکه این مردم هرج و مرج طلب هستند، اینها ـ عرض می کنم که ـ یک مردم وحشی هستند، اینها [واپسگرا] هستند، از این حرفها زیاد زدند، شماها وقتی تماس می گیرید با رفقایتان، با اشخاصی که هستند تماس می گیرید ... تظاهرات می توانید بکنید، تظاهر باید بکنید. تماس با اشخاص که غفلت کرده اند از این امور دارید می گیرید، هر جا یک عده ای را از همین اروپاییها دیدید یا از امریکایی[ها] دیدید، چند نفر بلند شوید فوراً بگویید بابا مسئلۀ ایران اینطوری است، مردم ایران این را می گویند، مردم ایران وحشی نیستند، مردم ایران مردم مترقی ای هستند که می گویند ما آزادی می خواهیم؛ ما نمی خواهیم که امریکا مالمان را ببرد. کسی بگوید مال ما را امریکا نبرد، این آدم وحشی است؟! این آدم ـ عرض می کنم که ـ بر خلاف موازین عمل کرده ... می گوید که ما آزادی می خواهیم و استقلال می خواهیم؟! یک مسئله ای است که همۀ مردم از او می پذیرند، به هر کس بگویند می پذیرند از او. اینها ملتی هستند قیام کردند برای استقلال خودشان، برای آزادی خودشان؛ نمی خواهند که سایر ممالک سلطنت بر اینها داشته باشند. تا حالا اینها خیانت کردند، این خائنین را می خواهند رد کنند بروند سراغ کارشان و مملکت را بسپارند دست یک دسته از اشخاصی که امین باشند؛ لااقل اینقدر جیبهاشان را پر نکنند!
حکومت مطلوب
ما البته نمی توانیم حاکمی مثل حضرت امیر پیدا کنیم که حکومت کند، که وضع زندگی اش آنطور باشد، ... ما توقع این را نداریم که برسیم به حاکمی که زندگی اش اینطور باشد که وقتی شب آخری که شبی است که ـ خوب سلطنت دارد بر (حالا من جسارت می کنم بگویم «سلطنت») خلافت دارد بر یک همچو ممالک طویل و عریضی ـ این شب آخری که می خواهد صبحش شهید شود حضرت یعنی ضربت بخورد، مهمان بود در منزل یکی از دخترها. دخترهای خودشان. وقتی که برایش ـ به حَسَب تاریخ ـ نمک آوردند و شیر آوردند، رو کرد که تو چه وقت دیده بودی که من دو
تا چیز داشته باشم؟ می آید نمک را بردارد، می فرمایند نه، شیر را بردار؛ با همان نمک می خورم. البته ما نمی توانیم یک همچو حکومتی پیدا بکنیم اما می توانیم که یک حکومتی که دزد نباشد پیدا کنیم. یک حکومتی که مال مردم را اینقدر نخورد، اینقدر نچاپد؛ اینقدر ندهد به مردم [بیگانه]. ما دنبال این هستیم که حالا یک حکومتی پیدا کنیم که اینطور نباشد که اموال مسلمین را خرج خودش و عائله اش بکند، یک مقداریش را هم، زیادترش را هم بدهد به امریکا؛ و بدهد به شوروی و بدهد به سایر ممالک دیگر تا آنکه تخت و تاجش محفوظ بماند.
حاکمان مطلوب
این همه خیانت! ما اصلاً مطلع نیستیم؛ بعد شما خواهید فهمید که اینها چه خیانتهایی کرده اند. نه من مطلع هستم نه شما؛ لکن اشخاصی هستند که مطلع هستند. نوشته اند این مسائل [را]، محفوظ است پیششان. و بعدها خواهید دید که ـ ان شاءالله خواهید دید که ـ اینها چه کارهایی کرده اند، چه خیانتهایی به این اسلام و به مسلمین و به ممالک اسلامی و به ایران و اینها کرده اند. اینها بعدها ان شاءالله معلوم می شود. خوب ما می خواهیم که این حکومت خائن برود؛ یک حکومتی که خائن نباشد، نه آنطور باشد، ما نمی توانیم آنطور پیدا بکنیم اما یک حاکمی که خائن نباشد، مال ملت را اینطور تفریط نکند، اینطور نفت را ندهد همین طوری به امریکا و عوض آن پایگاه برای امریکا در اینجا درست کند، به صورت اینکه ما می خواهیم اسلحه بگیریم! این اسلحه پایگاه درست کردن از برای امریکا در ایران [است]. عوض نفت پایگاه برایشان درست می کنند. می خواهیم اینطوری نباشد. یک همچو حکومتی خیلی زیاد هم پیدا می شود، و یک همچو اشخاص شریفی در ایران زیاد است. در اروپا [در میان] ایرانی هایی که آمده اند اینجا، زیادند اینطور اشخاص. و ما اینها را برای حکومت ان شاءالله انتخاب می کنیم؛ و درست می کنیم مسائل را.