سخنرانی
زمان: 21 خرداد 1358 / 16 رجب 1399
مکان: قم
موضوع: ضربۀ دشمن به دو قطب روحانی و دانشگاهی ـ خطر غرب و غرب باوری
حضار: دانشجویان دانشکدۀ پلیس تهران
بسم الله الرحمن الرحیم
رسالت دانشگاهی و روحانی
دانشگاه در هر کشوری ... نقششان این است که انسان درست کنند. مأمور ساختن انسان هست دانشگاه. از دانشگاه ممکن است یک انسان پیدا بشود که یک کشور را نجات بدهد و ممکن است که یک انسان پیدا بشود که کشور را به هلاکت بکشد. این نقش مهمی در دانشگاه است. مقدرات هر کشوری به دست دانشگاه و آنهایی که از دانشگاه بیرون می آیند هست. بنابراین دانشگاه بزرگترین مؤسسۀ مؤثر است در کشور؛ و بزرگترین مسئولیتها [را] هم دانشگاه دارد. اینکه اجانب به وسیلۀ عمالشان این کار را انجام دادند که دانشگاههای ما را عقب نگه داشتند و به اصطلاح استعماری درست کردند، برنامه ها، برنامه های استعماری بود، این برای این بود که از دانشگاه می ترسند همین مطلب را که نقش دارد دانشگاه. همین مطلب در روحانیت هم هست، روحانیت هم نقش دارد. در روحانیت هم ممکن است یک روحانی یک کشور را نجات بدهد و ممکن است یک روحانی یک کشور را به هلاکت برساند. این دو قطب، که عبارت از قطب دانشگاه، به معنای تمام کلمه، دانشگاه، همۀ دانشگاهها و روحانیت، این دو قطبْ تمام سرنوشت یک ملت را در دست دارند. و لهذا، کار از همۀ کارها بالاتر و شریفتر [است ]و برای اینکه کار، همان کار انبیاست. همۀ انبیا برای آدمسازی آمده اند. قرآن کریم یک کتاب آدمسازی است. همۀ انبیا آمده اند که آدمها را درست کنند. به درست کردن آدم همۀ بساط درست می شود. این دو قطب که هر دو مأمور آدمسازی
هستند، قطب دانشگاه مأمور آدمسازی هست و قطب روحانیت مأمور آدمسازی، کارشان شریفترین کارهاست برای اینکه همان کار انبیاست؛ و هم مسئولیتشان بالاتر از همۀ مسئولیتهاست، برای اینکه در اینجا همه چیز درست می شود تمام نظر اجانب به این دو قطب دوخته شده بود. منتها هر جا را یکجور کوبیدند.
دشمنی رضا خان با حوزه و دانشگاه
رضاخان که آمد ـ شماها هیچ کدام یادتان نیست. من دیدم ـ از اول رضاخان که آمد، بعد از چندی که ابتدائاً به صورت یک مسلمان و یک آدم مثلاً ملی و اینها آمد، وقتی که پایه های حکومتش محکم شد، اول حمله ای که کرد به روحانیین کرد، اینها را از همه طرف از هر طرفی کوبید. به طوری که من در مدرسۀ فیضیه یک جلسۀ درس داشتم؛ یک روز که رفتم دیدم یک نفر است! گفتم چطور؟ گفت که همه شان فرار کردند! قبل از آفتاب از مدرسه و از حجره ها فرار می کردند؛ و آخر شب برمی گشتند منزل، برای اینکه نمی توانستند. پلیس می آمد و می گرفت می بردشان، یا لباسشان را می کند؛ یا التزام از ایشان می گرفت؛ حبسشان می کرد و روحانیون سرتاسر کشور را در مضیقه گذاشتند و در فشار.
راجع به دانشگاه، چون انعکاس دنیایی اش به نظرشان این بود که دانشگاه را نمی شود بست، دانشگاه را باز گذاشتند. لکن نه دانشگاهی که به درد یک ملتی بخورد و دردی را از ملت دوا کند. دانشگاه را به یک صورتی درآوردند که اشخاصی که از آنجا خارج بشوند به درد همانها بخورند. آنقدر تبلیغات کردند از غرب، از جلو رفتن غرب، آنقدر تبلیغات کردند که جوانهای ما را از همان دانشگاه، غربی بار آوردند. از همان دانشگاه روی تعلیماتی که اساتید، بعضی از اساتیدی ـ را ـ که اینها از خود آنها بودند، تبلیغات کردند، جوری که جوانهای ما جوانهایی شدند که به درد آنها می خورند؛ نه به درد کشور ما. مغزهای اینها را شستند. به جای مغزهای انسانی و ایرانی، غربی گذاشتند، به حیث اینکه اعتقاد بچه ها و جوانان ما این شد و حالا هم شاید خیلی شان این باشد که باید همه
چیز ما غربی باشد. به طوری تبلیغات کردند که الآن هم همین طور است.
خودباختگی و از دست دادن استقلال فکری
در عین حالی که طبیب داریم، یکی که مریض می شود می گویند اروپا باید ببریم! این برای این است که خودمان را از دست دادیم. استقلال فکری دیگر حالا نداریم. همه اش دنبال این هستیم که غرب چکاره است. الآن هم که جمهوری اسلامی را ما می خواهیم ان شاءالله مستقر بشود و می خواهیم حسابمان را از غرب جدا بکنیم و استقلال همه جانبه پیدا بکنیم، الآن هم یک دسته «غربزده هایی» هستند که اینها الآن در فکر این هستند که این جمهوری، اسلامی اش نباشد؛ همان «جمهوری» باشد. یک جمهوری دمکراتیک باشد. این برای این است که اینها ـ آنهایی شان که مردمی نیستند که خیانتکار باشند ـ اشتباه دارند. اینها از بس به آنها تزریق شده و تعلیم شده در این مدارس، هر جا می رفتند هی صحبت غرب بوده، هر جا رفتند صحبت آزادی در غرب بوده است، هر جا رفتند صحبت «حقوق بشر» و جمعیت حقوق بشر و طرفدار حقوق بشر در غرب بوده، اینها آنهایی شان که خیانتکار نیستند، اشخاص بدی نیستند، لکن باورشان آمده. از بس به آنها گفته اند باورشان آمده. و حال آنکه غرب پیشرفتهایی که دارد پیشرفتهای مادی است.
درندگی و وحشیگری غرب
غرب دارد دنیا را به صورت یک جنگنده، به صورت یک وحشی بار می آورد. تربیت غرب انسان را از انسانیت خودش خلع کرده؛ به جای او یک حیوان آدمکش گذاشته است! الآن شما در هر جای دنیا که ملاحظه می کنید، الآن هم که یک آرامشی فرض کنید در دنیا هست و جنگهای عمومی نیست، در هر مملکتی که می بینید، با دخالت همین امریکا و با دخالت همین شوروی آدمکشی هست. افغانستان الآن آدمکشی است به دخالت شوروی، در بسیاری از جاها. لبنان هم آدمکشی است به دخالت امریکا. غرب حیوان بار می آورد. آنهم نه حیوان آرام، یک حیوان وحشی! آدمکش! آدمخوار! پیشرفت، پیشرفت انسانی نیست. پیشرفت حیوانی است. تربیت انسانی نیست. در غرب
تربیت حیوانی است. حکومتها را می گویم؛ ملتها را نمی گویم. حکومتها و پرورشهایی که در حکومتها هست حکومتهای انسانی نیست. غرب پیشرفت کرده، پیشرفت کرده در اینکه حیوان تربیت کرده! آلات قتاله درست کرده. در روزنامه دیشب پریشب بود که یک [بمبی] درست کرده اند که پنج مرتبه بالاتر از آنی است که در آن جنگ روی ژاپن ریختند، پنج مرتبه از آن بالاتر. کار غرب این است! یک چیزی درست کند برای آدمکشی. و این افتخاری است که پنج مرتبه بالاتر از آن است که دویست هزار نفر را در یک شهری، یک بمب کشت! این «پیشرفت». ما باورمان آمده است که همه چیزها در غرب است. خیر، آن چیزی که در غرب است تربیت حیوان درنده است، حیوان درنده دارند درست می کنند. آلاتی هم که درست می کنند همان چنگ و دندان حیوان درنده است؛ منتها به صدها هزار مرتبه بالاتر.
انسانهای ملکوتی در مکتبهای توحیدی
غرب انسان درست نمی کند، آنکه انسان درست می کند آن مکتبهای الهی است. مکتبهای توحیدی است که تمام همّ انبیا این بوده که آدم درست کنند اگر یک مملکتی آدم داشت، آزادی به جوری که ضرر به غیر نزند؛ استقلال فکری، استقلال روحی، استقلال انسانی. آنها انسان می خواهند درست بکنند. قرآن کتاب انسان سازی است؛ می خواهد انسان درست کند. انسان اگر درست شد، آرامش در یک مملکتی پیدا می شود. اگر یک مملکتی روی تعلیمات توحیدی، روی تعلیمات انسانی ـ اسلامی افرادش بار آمدند، اینها به تعبیر قرآن اینطور بار می آیند که بین خودشان با هم رحیمند، دوستند؛ بین خودشان اینطور هستند؛ اما اگر کسی بنا شد به آنها تعدی بکند بخواهد حمله کند به آنها، نسبت به آنها «اشداء» است، سخت است. باید یک مملکتی که عهده دار تربیتش دانشگاه است، چه دانشگاه روحانی و چه دانشگاه شما، عهده دار
انسان سازی باشد، که وقتی این جوانها از دانشگاه بیرون آمدند انسان بیرون آمده باشند؛ غربی نباشند؛ اسلامی باشند. غربی بودن ملازم با همان معانی است.
پانزده سال مبارزه در راه اجرای اسلام
آزادی که غرب می خواهد یک آزادی بی بندوبار است: هر که هر کاری دلش بخواهد می کند. یک آزادی است که مخالف با اخلاق است؛ مخالف با سنن انسانی است؛ نه یک آزادی محدودی که روی قواعد و روی چهارچوب قوانین باشد. آنها یک همچو آزادی را می خواهند. جمهوری دمکراتیکی که این آقایان می خواهند همان جمهوری، طرز جمهوریهای غرب می خواهند. مملکت ما آنقدر خون داده است که حالا بشود یک مملکت غربی! مردم ما برای اسلام خون داده اند؛ برای اسلام اینقدر تحمل زحمت کرده اند. چند سال است، ده ـ پانزده سال است، زحمت کشیده اند که یک مملکت اسلامی درست بشود؛ یک قوانین اسلامی در کار باشد. قوانین غربی ما نمی خواهیم. ما نمی خواهیم تربیت، تربیت غربی باشد. ما می خواهیم یک تربیت انسانی باشد، به طوری که همه با هم دوست باشند؛ همه رفیق باشند؛ نه من از شما بترسم؛ نه شما از من بترسید. محیط، محیط رحمت باشد؛ نه محیط رعب و وحشت. این خدمت، که خدمت به انسانیت است و خدمت به اسلام است، بر عهدۀ ما و شماست. بر عهدۀ ما هست در جانب روحانیت؛ بر عهدۀ شما هست در جانب دانشگاههای خودتان.
مسئولیت سنگین دانشکدۀ پلیس
مسئولیت دانشکدۀ پلیس بیشتر از سایر مسئولیتهاست؛ برای اینکه اینها کارشان حساستر است. اگر از «دانشگاه پلیس» آدمهای اسلامی بیرون بیاید، آدمهایی که نسبت به مردم محبت داشته باشند بیرون بیاید، این اصلاح می کند یک مملکت را. به خلاف اینکه اگر آدمهایی بیایند که بخواهند تحمیل کنند بر مردم، مردم را اذیت کنند، تربیت آنطور باشد که ایجاد وحشت و رعب کنند در مردم، این به فساد کشیده می شود، به فساد که کشیده شد، خودشان هم رو به فساد می روند. بنابراین، این شغل، شریفترین شغلهاست؛ و
مسئولیتش، بزرگترین مسئولیتهاست. و ما و شما که این شغل را داریم، ما در طرف روحانیت و شما در طرف دانشگاهها مسئول این جوانها هستیم. در پیشگاه خدای تبارک و تعالی مسئول هستیم که اینها را خوب بار بیاوریم، اینها را اشخاصی که به درد یک مملکت بخورند؛ اشخاصی که خدمتگزار باشند به اسلام؛ خدمتگزار باشند به کشور خودشان؛ امین باشند و خیانتکار نباشند. و همۀ اینها زیر بیرق توحید است و اسلام است. اسلامی بار بیاورید بچه هایتان را؛ و اسلامی بشوید همۀ شما. خداوند همۀ شما را حفظ کند؛ سعادتمند کند؛ و همۀ شما را برای مملکت خودتان مفید قرار بدهد.