سخنرانی
زمان: 12 شهریور 1358 / 11 شوال 1399
مکان: قم
موضوع: توطئه های غرب علیه اسلام ـ تبیین قیام انبیا بر ضد مستکبرین ـ پیشگامی روحانیت
حضار: خانوادۀ شهید محمد قراشاهی (فرمانده تیپ سقز) و آقای آراسته (نماینده نیروی زمینی ارتش) - بانوان عضو «مکتب ولیّ عصر»
بسم الله الرحمن الرحیم
تلاش غرب در بی هویت ساختن ملل شرق
مهم برای هر ملتی این است که آن دردهایی که دارد بشناسد و درمان آن درد را، و دنبال او به معالجه بپردازد. دردهایی که در طول تاریخ و بالخصوص از آن وقتی که غربی ها راه باز کردند به شرق، و از همه بالاتر در این پنجاه و چند سال حکومت سیاه، برای ملت ما پیش آمده است، و مع الأسف بسیاری از قشرها غافل از آن هستند، و بعضیها هم بطور خیانت آمیز دامن به او می زنند. مهم این است که دردی که برای ملت ما پیش آمد و الآن به حال یک مرض، یک مرض مُزْمِن، تقریباً هست، این است که کوشش کرده اند غربیها که ما را از خودمان بی خود کنند؛ ما را میان تهی کنند؛ به ما این طور بفهمانند، و فهماندند، که خودتان هیچ نیستید، و هر چه هست غرب است و باید رو به غرب بایستید. آتاتورک ـ در ترکیه من مجسمه او را دیدم ـ دستش این طور بالا بود. گفتند او دست را بالا گرفته رو به غرب که باید همه چیز ما غربی بشود! یکی از اشخاصی که در زمان رضاشاه و بعد از رضاشاه هم بود و معروف هم بود ـ حالا من میل ندارم اسمش را ببرم ـ اولش هم معمّم بود، و بعد هم مُکَلاّ، و بعد هم در «سنا» و اینها راه داشت آن هم گفته بود که همه چیز ما باید انگلیسی بشود! این طور نقشه بوده
است، این طور طرح بوده است، که ما را از خودمان بی خبر کنند و تهی کنند و به جای او یک موجود غربی درست کنند. طوری باشد که ما اسم مدرسه هم وقتی بگذاریم یکی از اسمایی که غربی ها دارند بگذاریم. اسم خیابانهایمان هم به اسماء غربی ها نامگذاری بشود. دواخانه ها و مؤسساتمان هم با آن اسماء. اگر بخواهند خیلی برایش احترام قائل بشوند، آن اسماء را داشته باشد! کتابهایی که در این نیم قرن نوشته شده است، استشهاد صاحب کتابها همه به حرفهای غربی ها هست. اگر یک مطلبی را می خواهند بگویند، دنبالش می گویند این را هم گفته است، و یکی از فلاسفۀ غرب را اسم می برند. هم آنهایی که کتاب می نویسند از خودشان بی خبر شده اند، و هم ماها و مردم از خودمان تهی شده ایم و به جای یک موجود شرقی اسلامی، یک موجود غربی بر ما تحمیل شد خودمان را گم کرده ایم؛ و به جای مغز شرقی، مغز غربی نشسته است. تا استشهاد به آنها نباشد، مشتری کم می شود. کتابها بخواهند مشتری زیاد داشته باشند، مؤسسه ها بخواهند زیاد مشتری داشته باشند، دواخانه ها بخواهند که زیاد به آنها توجه بشود، اسماء غرب را باید بگذارند رویش تا اینکه مشتری پیدا بکنند. استشهاد به کلام غربی ها بشود تا اینکه مردم توجه به کتاب پیدا کنند. این یک مرضی است در شرق، یک مرضی است. که تا این مرض هست شرق نمی تواند صحیح باشد. تا این مرض هست، شرق؛ انگل است؛ تَبَع است. تا ما یکیمان مریض می شود، فوراً راه می افتد به انگلستان، به فرانسه، به امریکا.
در زمان محمدرضا، در ذهنم این است که یک لُوزه ای می خواستند، یکی از این بچه های آنها بود ـ حالا درست یادم نیست ـ لُوزَتَیْن را می خواست عمل کند. می گفتند از خارج باید بیاید. نه اینکه اینجا طبیب نبود؛ طبیب بود؛ لکن هم طبیب و هم آن که محتاج به طبیب است از خودشان بی خبر بودند؛ خودشان را نمی شناختند؛ هر چه می شناختند غرب را می شناختند. الآن هم هر که مریض می شود، در عین حالی که در اینجا طبیب
متخصص هم هست، همان طبیب متخصص هم که این معنا را می تواند عمل بکند، لکن از باب اینکه مغزش غربی شده است، می گوید ببرید او را انگلستان.
چند روز، چند وقت پیش از این، چند تا از اطبا اینجا بودند و من راجع به همین مسائل که خوب، چه شده است که ـ من این طور می گفتم ـ نگذاشتند طبیب پیدا بشود در ایران و از این جهت است که می برند به خارج. او می گفت که نه، ما طبیب هستیم. اینها را هم که به خارج می برند، در خارج هم اطبای ایرانی زیاد هستند و بسیاری از اینها را هم، همان اطبای ایرانی معالجه می کنند! گفتم خوب، بدتر! برای اینکه شما حالا طوری شده اید که دیگر خودتان هم نمی توانید خودتان را بفهمید؛ خودتان را گم کردید؛ به جای خودتان یک موجود غربی نشسته است. فلاسفۀ غرب الآن هم محتاج به این هستند که از فلاسفۀ شرق یاد بگیرند. کتابهای ابوعلی الآن هم، من گمان می کنم تا چند وقت پیش از این و الآن هم همین طور، مورد استفادۀ اطبای غرب است. قانون بوعلی رسماً تدریس می شده آنجا؛ استفاده از آن می شده. لکن این تحفۀ شرقی رفته غرب، غرب از آن استفاده کرد و ما خودمان گم کرده ایم خودمان را، بوعلی را نمی شناسیم. این برای این است که از آن وقتی که اینها راه پیدا کردند به ممالک شرق که این شاید سابقه اش حدود سیصد سال یا همچو چیزی باشد ـ درست من نمی دانم، لکن طولانی است ـ در همه چیز شرق مطالعه کردند. اشخاص متخصص از خارج آمد، از غرب آمد و همه جای ایران را و همه جای شرق را گردش کردند و بررسی کردند. در تاریخ هست، در همین تاریخهای آخری، که با شتر می رفتند این بیابانهای ما را، همان بیابانهای بی آب و علف هم می رفتند، با شتر می رفتند و آنجا بررسی می کردند. یک قسم از بررسیها مال این بود که بفهمند چه دارد شرق. نفت را، کبریت را، هر چه که دارد، مس، آهن، این ذخایر زیرزمینی را بفهمند چه دارد، و باید به چه راه اینها را به دست آورد، آنها کشف می کردند.
مطالعات و بررسیهای استعمارگران در ایران
در همدان من بودم که یکی از آشناهای من، که سابقه داشت ـ اینکه می گویم مال شاید حدود بیست سال یا بیشتر باشد ـ که یک ورقه ای آورد شاید یک متر در یک متر؛ نقشه بود، نقشۀ همدان و دهات و قُراء و قَصَبات همدان، این را که باز کرد من دیدم نقطه هایی با رنگ دیگر، نقطۀ زیاد، در این هست. گفتم: اینها چیست؟ گفت: این نقشه از خارجیهاست، این نقطه ها جاهایی است که یک چیزی در اینجا پیدا می شود؛ یک زیر زمین، یک چیزی دارد اینجا. اینها همه جا را مطالعه کردند. یک راه این بود که یک قسم از مطالعاتشان مطالعات شناختن ذخایر شرق، که یکی از آن هم ایران بود. یک قسم از مطالعات هم، که باز در همان وقتها که این وسایل اتومبیل و اینها نبود، با قافله ها حرکت می کردند و با شترها می رفتند مطالعه در احوالات گروههای مختلف عشایر ایران، بختیاریها، عرض می کنم بلوچها، کُردها. یک دسته آنجاها می رفتند و مطالعه می کردند آنها چه جور آدمهایی اند، و چه جور می شود اینها را تحت استعمار برد، و یک گروه دیگری هم در شهرها مشغول مطالعه بودند که اینها چه جور وضعی دارند.
توطئه های غربیان برای تضعیف اسلام
و آن طوری که من می فهمم، از روی هم رفتۀ مطالعاتشان راجع به انسانها این حاصل شده است که این جمعیت شرقی به اسلام اعتقاد دارد، و آنکه مانع می شود از اینکه آن چیزهای زیرزمینی را به غارت ببرند اینها هستند که به اسلام عقیده دارند. آن قشرهای دیگری که به اسلام سرو کار ندارند از آنها هیچ باکی نداشتند. آنها یک مردم تهی هستند که به آنها کاری نداشتند. آنکه از آن خوف داشتند توده هایی بود که به اسلام عقیده داشتند. خوب، اینهایی که به اسلام عقیده داشتند از چه راه این عقیده را پیدا کرده بودند؟ از طریق روحانیت. این اعتقاد را اینها تزریق کرده بودند و باز مطالعاتشان به اینجا رسیده بود که این ملاّها در دهات و قَصَبات و همه جا هستند و هر وقت بخواهند، این مردم را ممکن است که به شورش وادارند. چه بکنند این نشود؟ دو نقشه می خواستند
پیاده کنند. در زمان رضاشاه پیاده شد، و به طور سختی هم پیاده شد و بعد از آنکه دیدند آن سختیها مشکل است و نمی شود، به ترتیب شیطانی، یکی اینکه اسلام را در بین توده ها، در بین مردم، کوچکش کردند. قلمهای اجیر آنها و تبلیغات دامنه دارشان راجع به اینکه این اسلام مال زمان سابق بوده است! چیزی که مال هزار و چهارصد سال پیش از این است، دیگر حالا ـ حتی حالا هم اگر شما دیده باشید، گاهی وقتها جرأت نمی کنند بگویند، اما می گویند ولو یک کلمه ای را. این یک راه بود که اسلام را اصلاً از نظر مردم بیندازند؛ اسلام کهنه شده است ـ دیگر حالا وقت عصر نوین است، حالا عصر تجدد است، حالا عصر موشک است، در عصر موشک دیگر اسلام نباید مطرح بشود!
توطئۀ غرب در تضعیف روحانیت
یک راه دیگرش هم، که در عَرْض همین دنبال می شد، اینکه روحانیت را از دست مردم بگیرند؛ اینها در باری اند. اینها انگلیسی اند! خود انگلیسها تزریق می کردند، خود انگلیسها به مردم این طور می گفتند، که اینها انگلیسی اند؛ اینها منحرف اند؛ انگلیسی اند! خودشان به مردم این طور می گفتند. آنهایی که اجیر بودند از طرف آنها به مردم این طور تزریق می کردند. خوب، سابق در ده ـ بیست سال پیش از این، بیست سال پیش از این؛ یا یک قدری بیشتر، انگلیس معروف بود و مطرح بود، بعد امریکا جلو افتاد ... اینها درباری اند، اینها انگلیسی اند، اینها را گذاشته اند برای اینکه مردم را خواب بکنند! دین اصلش تخدیر است، دین مِثْل مخدّرات می ماند؛ مردم را خواب می کند که آنها ببرند، بچاپند. روحانیت هم عامل انگلیسها هستند! اینها آمده اند اینجا مردم را خواب کنند که آنها بچاپند و اینها حرف نزنند. مردم را اینها خواب می کنند. آنها اموالشان را می برند و خودشان خواب اند و مُلتفت نیستند.
این دو نقشه بود که اسلام را از نظر مردم پایین بیندازند و مردم به آن بی اعتنا بشوند، و آنها هم که اسلام را ترویج می کنند ـ از آنها هم می ترسیدند ـ آنها را هم منحط کند؛ تا اینکه این دو تا قدرت وقتی که از ملت گرفته شد، دیگر ملت نمی تواند کاری انجام بدهد.
نه می تواند وحدت داشته باشد و نه می تواند عمق مسائل را بفهمد.
نکوهش نویسندگان و شاعران در خدمت غرب
از آن طرف هم، نویسنده هایی که از خودشان هستند یا بدتر از خودشان هستند به این مسائل کمک می کردند. یکی از شعراشان در همان عصر ـ مضمون شعرش را می گویم، شعرش هم یادم است ـ می گوید تا «آخوند» و «قَجَر» در این مملکت هست، این ننگ را کشور دارا به کجا ببرد! این ننگ اینکه آخوند در این مملکت هست کشور دارا این ننگ را به کجا ببرد! آن وقتی که رضا شاه غلبه کرد، شاعر اینها منطقش این بود که ننگی است، روحانیون در اینجا ننگ است! کشور دارا باید از روحانیین و آن چیزی که روحانیین می گویند، که اسلام است تا این هست، چه طور این ننگ را ما] تحمل کنیم]. یک مجلسی درست کردند، در همان زمان آن شخص ـ شاید حالا اواخر زمان ـ که در آن مجلس، نمایش غلبۀ اسلام بر ایران بود، که لشکر عرب آمد و غلبه کرد و ،عرض بکنم که، ایران را گرفت، که آن وقت عربستان هم جزء اینجا بود، آنجا دستمالها را در آوردند به گریه! گریه [برای] اینکه اسلام آمد و ایران را اسلامی اش کرد، گریه کردند! در یک مجلس عمومی، درست کردند وضع را به طوری که دستمالها را در آوردند و به حال ایران گریه کردند که به ایران، اسلام آمده است! چه بود؟ برای این بود که مردم را از اسلام همچو بترسانند که اسلام آمد و بکلی اوضاع را به هم زد الآن که ما اینجا نشستیم ـ من آن طرف بودم ـ یک طومار، یک چیزی آمد، تلکسی آمد، که در آن بود که به امر تو ایرانیها بر ضد کُردها قیام کردند! این طور الآن «حزب دمکرات» در آنجا، و آقایان کُرد را هم اینها در مهاباد. چون الآن دیدند مهاباد از دستشان دارد می رود، و وقتی رفت دیگر تمام شد ـ و ان شاءالله همین طور می شود ـ چون دیدند که دیگر کارشان دیگر به آخر رسیده است، به اینجا منتهی شدند که یک تلکسی بود، که الآن من آن طرف خواندم، با اسم من شروع شده و دنبالش هم عده زیادی از روزنامه ها و اینها، رونوشت
به آنها همه، به اینکه ما کردها، ملت کُرد، که با شما یکی هستند، چه طور شده است که حالا همۀ مردم را شما وادار کردید، همۀ ایران بر ضد کُردها قیام کردند؟ در صورتی که همه ایران می دانند که بر ضدِ ضد کُردها قیام کرده اند، نه بر ضد کُردها. چون ما همیشه داد این معنا را داریم که کردها با ما برادر هستند. مع ذلک مطلب به این روشنی را دارند به من تلگراف می کنند؛ به مهندس بازرگان تلگراف می کنند و تلکس می زنند. وضع این طوری است که می خواهند این طور نمایش بدهند، همین اشخاصی بودند، همین اشخاص هستند که اسلام را به مردم این طوری نمایش می دهند که اسلام آمده است که مردم را خواب کند، اسلام آمده است که طبقۀ مستضعف را خواب کند، تا بزرگها اینها را بخورند و اینها صدایشان درنیاید! غافل از اینکه تاریخ در کار هست؛ تاریخ هست. تاریخ اسلام که دیگر خیلی دور نیست. راجع به همۀ ادیان اینها می گویند. خوب، این تاریخ هست.
همۀ انبیا از طبقۀ مستضعف بودند
همۀ ادیان وقتی که شما ملاحظه بکنید، سران این ادیان که انبیا بودند، اینها از طبقۀ مستضعف قیام کردند و طبقۀ مستضعف را بر ضد قدرتها شوراندند. حضرت ابراهیم خودش بوده و یک تبری؛ از طبقۀ پایین، در مقابل آن نمرود عصر قیام کرد، و آن مظاهر آنها، که مظاهر اشرافیتشان بود و بت هم آن وقت [از] مظاهر اشرافی بود، آنها را شکست. حضرت موسی هم یک شبان و یک عصا؛ از همین طبقۀ مستضعف. این طبقه را بر ضد فرعون و بر ضد دستگاه طاغوتی برافراشت؛ اینها را برانگیخت بر ضد آنها؛ نه اینها را خواب کرد تا آنها بخورند! اینها را بیدار کرد که آنها را بکُشند. عکس آنکه نویسنده های خائن ما و نویسنده های خائن تر خارجیها می گویند که دین؛ افیون جامعه است ، و انبیا آمده اند که جامعه را با این افیون خواب بکنند، و قدرتمندها و طاغوتها جامعه را بمکند و اینها خواب باشند. درست وقتی تاریخ انبیا را ملاحظه کنید، عکس این
است. یعنی طاغوتها به مردم غلبه کرده بودند و خداوند در هر عصری یک نفر را از همین قشر پایین، و از همین چوپانها، از همین طبقۀ مستضعف، برانگیخت و این طبقه مستضعف را بیدار کرد و بر ضد طاغوتها قیام کرد، و فرعون را غرق کرد و از بین برد.
دفاع پیامبر اسلام از مستضعفین
و اما اسلام که تاریخش نزدیک به ماست ـ آنها یک قدر دورند ـ تاریخ اسلام نزدیک به ماست. زندگی پیغمبر اکرم معلوم است برای همه که چه جور بوده است معارضهای او و جنگهای او، معلوم است با کی جنگ کرده. پیغمبر اکرم در مکۀ مکرمه از همین طبقۀ مردم البته از اشراف [بود] به آن معنا که «سادات» آن وقت بودند؛ نه اشراف به آن معنا که سرمایه دار بودند؛ به آن معنا که سادات بودند، از آنها بود، لکن فقیر بود. از طبقۀ فقرا بودند اینها. تا آخر هم با همین فقر زندگی کردند و مع ذلک این کارها را انجام دادند. از همین طبقه در مکه پیدا شد، و اشراف مکه و سرمایه دارها و قافله دارها و اینها با او مخالفت کردند، به اندازه ای که نمی توانست دیگر آفتابی بشود، توی غار رفت، تقریباً در غار محبوس بود آنجا تقریباً تا کارهای تبلیغات زیرزمینیش را اینجا کرد؛ یک عده ای را با خودش همراه کرد و بعد دید اینجا زورش به اینها نمی رسد، با مردم مدینه بست و بند کرد، و تشریف بردند مدینه. در مدینه هم که رفتند، وارد نشدند به یک طایفۀ چیزدار، به همین فقرا؛ به همین مردم ضعیف. مسجد پیغمبراکرم هم مثل این مسجدهای شما نبوده است. مسجد اعظم، یک جای کوچکی، یک سقفی با این لیفهای خرما یک چیزی درست کرده بودند. یک دیوار این قدری هم برای اینکه مثلاً حیوانات وارد نشوند، با یک چیزی یا گِلی از همین ها درست کرده بودند. اما سرنوشت اسلام را یک همچو مسجدی درست می کردند، مسجد بود، همچو نبود که قبّه و بارگاه باشد بعد میان تهی! از آن تشریفات خالی بود، لکن از همان جا روم و ایران را شکست دادند، هر چه هم بخواهند اینها گریه کنند.
پیغمبر اکرم از همین طبقۀ پایین [بود] به طوری که وقتی هم مدینه تشریف بردند، باز
اصحابی ایشان داشتند که خانه نداشتند، هیچ خانه نداشتند و در مسجد می خوابیدند. یک صُفَّه ای بود که «اصحاب صُفّه» می گفتند، عده ای آنجا پهلوی هم همان جا می خوابیدند؛ زندگیشان همان بود، زندگی نداشتند. وقتی هم می خواستند جنگ بروند، هر چند نفرشان یک شتر، هر چند نفرشان یک شمشیر، این جوری بود وضعشان، هیچ خبری نبود در کار، از این طبقه بودند، مقابل کی؟ جنگهای پیغمبر با کی بوده؟ آیا پیغمبر آمده این طبقۀ مستضعف را خواب کند که آنها بِمَکَندش؟! یا آمد و این طبقۀ ضعیف را، این مستضعفین را برانگیخت؟ جنگهای پیغمبر همه اش با همین اشراف بود و با همین باغدارها و با همین سرمایه دارها و با همینها، و بعد هم با سلاطین و با کسان دیگر.
کاغذهای پیغمبر به سلطان ایران، به سلطان روم، به سلطان قِبْط، به کجا. کاغذهایش همه معروف است. دیگر دعوت کرده آن سلاطین را که بیایید آدم بشوید؛ مُسْلم بشوید؛نه اینکه خواسته است که مردم را لالایی بگوید خواب کند! افیون باشد هر که قرآن را بخواند! آخر بی انصافی این است که قرآنی که تو خانه همۀ مسلمانها هست، همه دارند این قرآن را می بینند، قرآنی که هر صفحه اش را که باز کنی یا مثلاً هر جزئش را که ببینید، راجع به قتال و راجع به کشتار اشخاص طاغوت و برانگیختن مستضعفین در مقابل مستکبرین است، این بی انصافها قرآن را که در دسترس همه هست نادیده گرفتند، آن وقت می گویند که اسلام آمده است که مردم را مستضعفین را خواب کند و مستکبرین را بر آنها غلبه بدهد! این قرآنی که قِتال در آن هست عرض می کنم که، جنگ مستضعف بر مستکبر هست، سر تا ته آن راجع به فرعون، راجع به اشخاص دیگر و راجع به مستکبرینی که در آن عصر بودند هست، و مردم را وادار کرده بر ضد آنها. باز می گویند که قرآن یا پیغمبر آمده است که این مردم بیچاره و فقیر و رعیت و کشاورز را خواب کند تا محمد رضا بیاید بمکدشان! این قرآن و آن انبیا.
علما، پیشتازان مبارزه با مستکبرین
بیاییم سراغ این علمای به اصطلاح اینها «درباری». شما یادتان است ـ همسن من تقریباً هستید. می شناسم شما را از آن وقت ـ از وقتی که رضاخان آمد تا امروز چند مرتبه قیام شد؟ کی قیام کرد؟ از این طبقات دیگر، مردم، از روشنفکرش بگیر و از نمی دانم نویسنده اش بگیر و اینها، در این قیامهای بر ضد [حکومت] کی بود که قیام کرد؟ قیام آذربایجان را کی کرد؟ علمای آذربایجان. مرحوم آمیرزا صادق آقا؛ مرحوم انگجی، دیگران هم تَبَع. قیام اصفهان را کی کرد؟ مرحوم حاج آقا نورالله . دیدید که آمده اند علمای اسلام به اینجا و علمای بلاد هم جمع کردند، قیام بر ضد رضاخان. قیام خراسان را کی کرد؟ علمای خراسان. مرحوم یونس و مرحوم آقازاده،0 و امثال اینها. بعد از او هم، یک قیام تنهایی آقای قمی کرد که آمد به حضرت عبدالعظیم و ما هم حضرت عبدالعظیم بودیم و منتها این قیامها شد، و قدرت آن قدرتی بود که اینها را شکست داد. قیامها را شکستند. علمای آذربایجان را گرفتند و در یکی از این بلاد کردستان، سَقّز بود یا سُنْقُر، آنجا تبعیدشان کردند و بعدها ـ بعد از مدتها ـ اجازه دادند که مرحوم آمیرزا صادق آقا آمدند همین قم، و اینجا فوت کردند.
علمای مشهد هم، همه آنها را گرفتند آوردند در تهران حبس کردند. مرحوم آقازاده یکی از علمایی بود که درجه یک آنجا بود. من خودم می دیدم که ایشان در گوشۀ یک جایی یک منزلی داشتند، این طور به خیابان بود، تنها آنجا نشسته بود؛ مأمورها هم مواظبش، کسی نمی توانست با ایشان تماس بگیرد، ایشان را هم می بردند در عدلیه آنجا محاکمه می کردند و اینطور در مجلس کی بود که می ایستاد در مقابل اینها؟ مدرّس بود. این علمای «درباری» که اینها می گویند عکس بودند. این پانزده ـ شانزده سال قیام، مال کی بود؟ مال همین آقایان بود. همین آخوندهای بلاد و اطراف، همینها بودند که اینها بر ضد آنها تبلیغ می کنند و الآن هم نمی خواهند که این رژیمی که اسلامی است باز اسم آخوند در آن باشد؛ الآن هم نمی خواهند! از اینها همچو می ترسند که مبادا این منافع نامشروعی که اینها می بردند و در خارج و در داخل برای خودشان این بساط را درست می کنند دست اینها بیفتد که وقتی در مجلس خبرگان می روند برایشان بودجه قرار می دهند، بگویند که ما عبایمان را رویمان می کشیم می خوابیم، بودجه می خواهیم چکار؟ این آخوند است که این را می گوید.
همین آخوندها هستند که شما می گویید که اینها کذا و کذا هستند که وقتی رفتند مجلس خبرگان و برایشان ده میلیون بودجه قرار دادند، اعتراض کردند که ما بودجه می خواهیم چه کنیم برایشان یک جایی را گرفته بودند، تختهایی گرفته بودند، ما تخت می خواهیم چه کنیم؟ ما هر کداممان بیاییم در مجلس، همین جا عبایمان را دوش می کشیم، همین جا هم می خوابیم. اینها نمی خواهند اینها را، اینها یک رژیمی را می خواهند، یک وضعی را می خواهند، که جیبهای اینها پُر بشود به قدری تُخَمه کنند که ندانند چه می کنند! سرمایه های اینجا را ببرند به خارج. ارز اینجا را الآن هم مشغول اند که ببرند به خارج، و برای خودشان آنجا تعیُّش کنند. من در پاریس که بودم یکی از مطالبی که شنیدم که آنش که یادم ماند و تحفه بود یک کلمه اش بود؛ برای
یکی از بستگان همین رژیم، بستگان همین محمدرضا، یکی ـ حالا از کدامشان آن هم یادم نیست ـ ویلایی در خارج هست، [که] ـ قیمت ویلا را هم من یادم نیست ـ اما آنی که یادم ماند این است که شش میلیون دلار خرج گلکاری! ملتفتید یعنی چه؟ شش میلیون دلار یعنی چهل و دو میلیون تومان، یا پنج میلیون دلار، حالا یکی از این دوتاست ، پنج میلیون، ظاهراً پنج میلیون، پنج میلیون دلار خرج گلکاری آن ویلا! آنها این را می خواهند! آنها هم که اطراف آنها هستند و عرض می کنم که الآن در کردستان غائله درست کرده اند و برادرهای کُرد ما را اغفال کرده اند، آنها می خواهند این طوری این وضع را پیش بیاورند که از شما بگیرند و در جیبهایشان پُر کنند و ویلا در آنجا درست کنند که پنج میلیون دلار، سی و پنج میلیون تومان، خرج گلکاریش بشود. من خودش را یادم نیست چه قدر بود، اصلاً نمی دانم چه قدر بود، اما این را یادم بود. خوب سال دیگر هم همین طور.
توطئۀ غرب؛ تضعیف اسلام و خدمتگزاران اسلام
در هر صورت، این دو تا مطلبی که اینها داشتند: ما را اول میان تهی کردند. آن دو قدرتی هم که می شد که کاری بکنند از ما، خودمان را از خودمان، گرفتند. تبلیغات، تعلیمات، همه چیز استعماری بود. خودمان را از خودمان تهی کردند. می خواستند بگیرند، الحمدلله نتوانستند. یکی قدرت اسلام را که از آن می ترسیدند. یکی قدرت خدمۀ اسلام را که عبارت از روحانیون، اینها را می خواستند بگیرند و شدت هم کردند و گرفتند. در زمان رضاشاه سرکوبی کردند سخت، به حیث که خود مردم هم بر ضد روحانیت، طبقات زیادی از آنها بر ضد روحانیت، حرف زدند و گفتند و شنیدند و بعد که دیدند با زور مشکل است بعد با حیله وارد شدند. با حیله و با تبلیغات سوء و با این طور چیزها وارد شدند.
بازگشت به هویت انسانی و ارزشها
و ـ بحمدالله ـ این انقلابی که در ایران پیدا شد که من این انقلاب را خیلی به آن خوشبین هستم. نه از این باب که محمدرضا را شکست داد؛ این هم زیاد بود؛ خیلی عظیم بود؛ و نه از این باب که غرب و شرق را شکست داد؛ از این باب که یک انقلاب انسانی پیدا شد؛ خودشان را شناختند. خانمهای ما خودشان را شناختند یعنی چه؛ فهمیدند چه هستند. تبلیغات کردند که شما خانمها را از آن حیثیتی که دارید بیندازند. از شما بگیرند حیثیت خودتان را، شما را غربی کنند، آرایشها از غرب باید بیاید، مُدْها از غرب باید وارد بشود، هر روز مُدْ تغییر که بکند شما هم تغییرش بدهید! همه چیزهای شما از غرب وارد می شد. تبلیغات بود دیگر، همه هم عادت کرده بودند. اگر امروز یک چیزی می آمد و می گفتند در مثلاً انگلستان یک همچو چیزی شده است، فوراً اینجا همۀ اینها را باید کنار بگذارند، آن پیش بیاید؛ آن مُدْ پیش بیاید! چند مرتبه [برای] پیراهنی که می خواستند برای فرح درست کنند ـ برای تاجگذاری گمانم بود ـ چند مرتبه طراحها با طیاره ها رفت و آمد کردند و چه قدر ـ الآن من یادم نیست ـ خرج این شد، برای اینکه یک پیراهن را درست بکنند! آن وقت خوشمزه این بود که در یکی از گفته هایش این بود که ما بچه هایمان را لباس این را به آن کوچیکه می پوشانیم! این در روزنامه ها بود. این آدمی که سه مرتبه طیاره باید برود و برگردد تا این طرح را درست بکند و چقدر صد و پنجاه هزار تومان ـ نمی دانم چقدر بود ـ که برای طرح یک پیراهن درست می کنند، می خواهند چه بکنند! می خواهند شما را خواب کنند. روحانیت نمی خواهد شما را خواب کند.
اینها از روحانیت می ترسند، برای اینکه روحانیت می خواهد اینها را بیدار کند. اینها از بیداری، از آدم بیدار می ترسند. از آدم خواب چه ترسی دارند؟ اگر اینها را خواب می کردند، روحانیت را به عرش اعلی می بردند. اگر اینها اهل این بودند که مردم را
خواب می کردند، رضاشاه، روحانیت را ترویج می کرد؛ نه همچو می کرد که شوفر، سوار اتومبیلشان نکند! شوفرها سوار نمی کردند ما را، بعضیمان را. می گفتند یک شوفر گفت که من قرار داده ام با خدا که دو طایفه را سوار اتومبیل نکنم: یکی فواحش را، یکی آخوندها را!.