سخنرانی
زمان: 26 شهریور 1358 / 25 شوال 1399
مکان: قم
موضوع: مخرب بودن رسانه های رژیم پهلوی ـ لزوم کوشش همگانی برای حل مشکلات
حضار: گروهی از فضلا و طلاب حوزۀ علمیۀ قم
[بسم الله الرحمن الرحیم]
فساد در رسانه های عمومی در رژیم پهلوی
هر انقلابی دنبالش این آشفتگیها زیاد است. من هم بی اطلاع نیستم؛ این چیزی که شما گفتید همچو نبود که ندانم؛ می دانم. نه تنها در آنجا؛ سایر جاها هم همین طور است؛ یعنی ما تا حالا آنقدری که عمل کردیم و کردید این بوده است که یک موانع بزرگی را از سر راه برداشتیم که عبارت از رژیم بود؛ لکن برای ساختن یک مملکتی که در طولِ باید گفت 2500 سال تا حالا، اگر بخواهیم کاری به آن نداشته باشیم در طول چند سالی که خود ما یعنی من شاهدش بودم آنها با تمام قوا در خراب کردن این مملکت کوشش کردند. در خراب کردن فرهنگ، خراب کردن تبلیغات و وسایل تبلیغی از قبیل روزنامه ها، مجلات، رادیو ـ تلویزیون و هر چیزی را که شما خیال کنید؛ چیزهایی را که باید برای این مملکت خدمت بکند، آموزنده باشد، تربیت بکند مملکت را، مثل مثلاً سینما، سینما یک چیزی است که آموزنده است؛ اگر به دست انسان بیفتد؛ اگر به دست آدم صحیح بیفتد، یک چیزی است که جوانها وقتی بروند در آنجا چیز یاد می گیرند، آموزنده است. یا رادیو و تلویزیون یک امری است که آموزنده است برای ملت، باید آموزنده باشد. مطبوعات هم همین طور؛ مجله ها و روزنامه ها و اینها باید آموزنده باشند و تربیت کنند جوانهای ما را. لکن مع الأسف در این پنجاه و چند سال دامن زدند به فساد و به افساد. یعنی آن چیزهایی که باید آموزنده باشد درست بعکس بود؛ مخرب بود و مفسد. مجلات، مجلاتی بود که اگر دیده باشید این صورتها را داشت. و آن تبلیغات [و]
مسائلی که راجع به عکسها و چیزهای مبتذل و مخرب بود و یک مقالاتی که بدتر از آن عکسها بود. روزنامه ها همان طور، و رادیو و تلویزیون هم همان طور، و مراکز فحشا هم که اِلی ماشاءالله درست کرده بودند؛ با همۀ قدرت و قوّت؛ و همۀ ابزاری که دست آنها بود کوشش کرده بودند که این مملکت را خرابش بکنند، خراب هم کردند.
لزوم کوشش همگانی در رفع مشکلات و اصلاح ویرانیها
یعنی دستگاههایی که آنها به جا گذاشتند یک دستگاههایی بود که همه اش فاسد بود. آن دستگاه فاسد تا بیاید از این حال برگردد به یک حال متعارف و به یک حال بلندپایه، این نمی شود با پنج ماه، شش ماه، یک سال، این مسئله ای است که شدنی نیست، نمی گویم نباید کوشش کرد؛ باید کوشش کرد، اگر کوشش نکنیم که هیچ وقت درست نمی شود. اما شما بدانید با تمام کوششی که بخواهد بشود هم یک چیزی که فاسد بارش آورده اند بزودی نمی شود اصلاح کرد. شما متوقع نباشید که تا این دیوار شکسته شد، پشت دیوار بهشت برین باشد. یک جهنم است این دیواری که شکستید. وقتی رفتید پشتش دیدید که همه چیزش خراب است. آن رژیم شاهنشاهی که فساد آورده بود در این مملکت، و فاسد کرده بود این مملکت را به اسم «تمدن بزرگ» و به اسم اصلاحات، به اسم صنعتی کردن مملکت و این حرفهای مزخرفی که هی گفتند و تبلیغ کردند و ما را خواب کردند. این دیوار شکست، آن طرف این دیوار را وقتی که نگاه کردیم دیدیم هیچ نداریم، هرچه داریم فاسد است. شما یک چیزش را دیدید؛ هر جا بروید همین است، فاسد است، لکن عذر نمی شود این. ما باید همه مان، همه باید دست به دست هم بدهیم و یک همچو مملکت فاسدی را دسته جمعی درستش بکنیم. نه شما دنبال این باشید که مثلاً دولت درست بکند؛ نه دولت دنبال این باشد که روحانیت درست بکند و نه هر دوشان دنبال این باشند که کسان دیگری درست بکنند؛ همه باید بکنند؛ یعنی همه مکلف، کُلُّکُمْ راعٍ وَ کُلُّکُمْ مَسْئُولٌ.
این اِعمال نفوذها، همۀ اینها دست به دست هم داده است و حالا یک مسائل بغرنج ناراحت کننده ای به وجود آورده، اینها با تدریج باید درست بشود. ما غفلت از آن نداریم؛ داریم هم فعالیت می کنیم درباره اش؛ لکن مسائلی است که با یک روز و دو روز نمی شود. یک چیزی که همه اش خراب است نمی شود فوراً همه اش آباد شود. این را بتدریج، باید پله پله رفت، پله پله که رفت درست بکنیم. الآن در هر یک از این دستگاهها که بروید یک دسته مفسد است. از بقیۀ آن رژیم یک دسته هستند که خودشان را وارد کرده اند و فرصت طلبانی که خودشان را وارد کرده اند و یک دسته منحرفینی که می خواهند به انحراف بکشند. یک دسته ای که با صورت حق به جانب اسلامی، برخلاف مسیر اسلام هستند.
هراس گروهکها از اسلام و روحانیت
همچو دستجات مختلفی با صورتهای مختلف و مرام واحد، و آن اینکه نه اسلام را می خواهند و نه روحانیت را. این مشترک بین همه شان است. همۀ این دسته های فاسد، اینها از این دو چیز می ترسند؛ یکی از اسلام می ترسند؛ برای اینکه اگر اسلام در یک مملکتی بیاید جای اینها دیگر نیست. و اینها جا می خواهند؛ با اینکه اگر گرایش به اسلام بکنند جا دارند، لکن توهّم این را می کنند که اگر اسلام... البته یک چیزهایی که آنها می خواهند اسلام نمی تواند به آنها بدهد. آنها یک آزادی بی بندوبار می خواهند. آنها می خواهند آزاد باشند که شراب بخورند، قمار بکنند و در فحشا وارد بشوند و اینها. اینها یک چیزهایی است که اسلام به آنها نمی دهد و اینها می ترسند. یک قشر دیگری هم که اینها از آن می ترسند عبارت از روحانیین است. از آنها ضربه دیده اند، و اینها هم می ترسند از آنها. رضاخان هم از آنها می ترسید، پسرش هم می ترسید؛ و همیشه هم در صدد بودند که آنها را فاسد بکنند، یا در داخل خودشان یک کاری بکنند که فساد پیدا بشود، و ضربه بزنند و چه بکنند.
حالا تکلیف من و شما چیست؟ اولش شاید خودمان. آقا! الآن تمام چشمها دوخته
است به اینکه یک اشکالی به شما بکنند و یک اشکالی به روحانیت بکنند و صدایش را درآورند. همۀ چشمها دوخته شده به این. می خواهند زمین بزنند شما را! اینها الآن یک ضربۀ مهلکی ـ اینها که رو به فساد بودند و مملکت ما را می چاپیدند ـ یک ضربۀ مهلکی از این ملت با دست روحانیت خورده اند. اینها می خواهند این ضربه را جبران کنند. جبران به این است که روحانیت را یک صورتی به آن بدهند که این صورت در دنیا مُشوَّه باشد و در بین ملت هم همین طور.
ضرورت پرداختن روحانیون به تهذیب خود
اول کار این است که ما خودمان را تهذیب کنیم؛ به طوری که ما وقتی که اسم خودمان را «روحانی» گذاشتیم؛ الهی باشیم، روحانی باشیم. عرضه بکنیم خودمان را به دنیا، بگوییم که ما اشخاصی هستیم که روحانی هستیم و مربی جامعه هستیم. اگر از مربی جامعه ـ خدای نخواسته یکوقت ـ یک چیز خلاف دیدند خوب، چه خواهد شد؟ این خواهد شد که خدای نخواسته اگر زیاد شد، خوب روحانیت شکست می خورد. شکست روحانیت، شکست اسلام است. یعنی آنی که اسلام را تا اینجا آورده است روحانیین بوده اند. آنی که اسلام را، همۀ احکام اسلام را ضبط کرد و جمع کرد و ترویج کرد همین قشر روحانی است. اگر خدای نخواسته از ما یک چیز خلافی ببینند، کم کم زیاد و زیاد، یکوقت به آنجا برسد که مردمْ ما را برخلاف مسیر اسلام ببینند و به ما پشت بکنند. آن روزی که مردم به شما پشت کردند و خدای نخواسته ـ خدا نیاورد یک همچو روزی را ـ آن روز است که اسلام از دست ما خواهد رفت. بنابراین، یک تکلیف الهی بزرگ معیّناً بر هر یک از ماست. نه منِ تنها؛ نه آقایِ تنها؛ نه شما تنها؛ یک تکلیف الهی به طور وجوب عینی بر همۀ افراد ما طلبه ها و روحانیین است و آن حفظ خودمان؛ که یکوقت قدم خلاف نگذاریم؛ و حفظ کسانی که با ما رابطه دارند. هرکس به اندازۀ خودش؛ یکی امام جماعت است آن جمعیت را، یعنی آقای یک شهر است به همان مقداری که هست. یکی طلبه است و توی مدرسه است، با آنهایی که تماس دارد. همۀ ما الآن موظفیم در این
زمانی که ما مدعی هستیم که می خواهیم آن رژیم نباشد و یک رژیم روحانی، یک رژیم انسانی، یک رژیم اسلامی باشد. اگر در این وقت که ما این ادعا را داریم که ما آن رژیم را کنار گذاشته ایم و می خواهیم اسلام را بیاوریم روی کار، اسلام را هم ماها باید معرفی اش بکنیم، اگر در یک همچو مقطع از زمانی، خدای نخواسته ملت از ما یک چیزی دید که نباید ببیند، یک مسائلی دید که نباید باشد، این اسباب این می شود که روحانیت شکست بخورد. با شکست روحانیت، اسلام شکست خورده است. این تکلیفی است که بر همۀ ماست، و هر کدام باید هم شخص خودمان را و هم شعاعی که داریم تربیت بکنیم.
من می دانم الآن آشفتگی است. این چیزی نبود که شما تازه گفته باشید. چیزی است که من چند ماه است می شنوم، هر روز می شنوم، هر روز اقدام می کنم. لکن وضع وضعی است که به این زودی نمی شود درستش کرد باید درستش کرد. و ان شاءالله من امیدوارم که بتوانیم همه مان دست به هم بدهیم و همه با هم این کارها را انجام بدهیم؛ چنانکه تا حالا همه با هم ان شاءالله انجام دادیم، از این به بعد هم همین طور. خداوند همه تان را تأیید کند.