محمد دوباره به نقشه خیره شد. این بار او بود که میبایست اشارهی مادرش را بفهمد.
مادر از کنار پسرش برخاست. تنها پنجرهی اتاق را گشود و آفتاب را به درون دعوت کرد. ستونی از نور شتابان به محمد و نقشه تابید. محمد با عجله مداد قرمز کوچکش را تراشید و مشغول رنگ کردن نقشهی فلسطین شد. گاه نوک پهن و کوتاه مداد را از روی نقشه برمیداشت و به فکر فرو میرفت و باز با فشار آن را روی نقشه میکشید. نوک مداد با حرکتهای دست محمد از مرزهای فلسطین بیرون میزد و اطرافش را هم سرخ میکرد.
محمد بیقرار بود. میخواست هر چه زودتر خنجرش را، نقشهی فلسطین سرخش را، به دیوار کلبهشان بزند و آن را به همه نشان بدهد.
مادر هرازگاه، نگران پای پنجرهی تنگ اتاق میآمد و به بیرون نگاه میکرد. او نگران شوهر و فرزندانش بود. آنها هر کدام برای انجام کاری از خانه بیرون رفته بودند. صدای هیاهو، مثل هر وقت و هر روز، از دور و نزدیک به گوش میرسید. دل مادر به شدّت درسینه میتپید و زانوهایش سست شده بودند و میلرزیدند.
محمد امّا، محو تماشای خنجر سرخش بود که ناگهان... زمین به شدّت زیر پایش لرزید. سقف با صدای وحشتناکی خودش را پایین کشید و دیوار کنار تنها پنجرهی اتاق، آنجا که مادر منتظر ایستاده بود. فرو ریخت. خون روی محمد و نقشهی فلسطین پاشید و او دیگر هیچ ندید و نشنید. سرش سنگین شد و با صورت روی نقشهی خونین افتاد.
وقتی چشم باز کرد سرش به شدّت درد میکرد. اوّل، همسایههایشان را دید و بعد بیابان را و شنها را. همسایهها فریاد میکشیدند و مانند امواج دریایی خروشان بالا و پایین میپریدند. محمد آهسته در گوش پیرمردی که او را به گول گرفته بود نالید: «کجا میرویم؟ مادرم کجاست؟ خانهمان چه شد؟»
پیرمرد آرام محمد را زمین گذاشت. چشمهای مرطوبش را به چشمهای
نام رز: رزی مانتل
ارتفاع بوته: 2 متر و نیم
تیپ: بالا رونده
استقامت گل: بسیار مقاوم
زمان گلدهی: تابستان تا پاییز
[[page 34]]
انتهای پیام /*