مجله کودک 79 صفحه 6

گزارش دوست بازی را جدّی بگیرید امیر قمیشی در یکی از پارک­های مخصوص بچّه­ها، و در حال بازی با یک اسباب­بازی کامپیوتری،با «عالی ناصری» آشنا می­شوم. علی نُه ساله است و در کلاس سوّم ابتدایی درس می­خواند. علی می­گوید: «در میان بازی­ها، بازی با ماشین برقی و برنامه­ها و بازی­های کامپیوتری را خیلی دوست دارم. به خاطر همین هر هفته همراه پدر و مادرم به اینجا می­آیم و یکی دو ساعتی با وسایل مختلفی مثل ماشین برقی، چرخ فلک و دستگاههای کامپیوتری بازی می­کنم.» مادر علی می­گوید: «بازی حقّ بچّه­هاست، ما هم نمی­توانیم این حق را ازآنها بگیریم. امّا زمان کودکی ما تمام دل خوشی بچّة­ها محدود به بازی­های ساده­ای مثل قایم موشک، لی لی ، نقطه­بازی و گل یا پوچ می­شد. امّا امان از دست بچّه­های این دوره زمانه! همین علی آقا هر هفته من و پدرش را عاصی می­کند تا ما مجبور شویم او را به اینجا یا یکی دیگر از شهرهای بازی ببریم تا با خرج کردن مقدار زیادی پول، بتواند یکی دو ساعتی بازی کند و آرام بگیرد.» آقای ناصری پدر علی در ادامۀ صحبت­های خانم ناصری اضافه می­کند: «البتّه زمانۀ ما با امروز خیلی فرق می­کرد. هم توقع بچّه­ها کمتر بود، هم اینکه محیط زندگی­شان برای بازی کردن مناسب­تر. مثلاً آن روزها بیشتر خانه­ها حیاط داشتند و بچّه­ها با خیال راحت و بدون کمترین هزینه و مزاحمتی می­توانستند برای خودشان ورزش و بازی کنند،