کاخ میافزود. فرشهای نفیس کف اتاقها چشمها را خیره میکرد. عملاٌ امکان نداشت که ساختمان تختجمشید در دوران پادشاهی داریوش بزرگ به پایان برسد. کار سخت این بنای عظیم در طول حکومت پسر او، خشایارشاه اول و نوهاش اردشیر اول ادامه یافت. بدین ترتیب ساخت بنا نزدیک به 200 سال طول کشید.
براساس نظر تاریخنگاران، این بنا حدود 200 سال آباد و مورد استفاده شاهان بوده است تا اینکه در پی حمله اسکندر مقدونی به ایران (330 ق.م) به دست وی در آتش سوخت و از آن پس متروک شد. وسعت کلیه ساختمانهای تختجمشید حدود 135000 متر مربع و ارتفاع و کف ساختمانهای آن از دشت 8 تا 18 متر است.
از تمامی آنچه روزگاری تختجمشید نامیده میشد امروزه ظاهراً چیزی بیش از چند ستون و پلکان و سردر ویران شده باقی نمانده است. جالب اینجاست که همین ویرانهها نیز پس از گذشت دو هزار و پانصد سال همچنان هنر شکوهمند و معماری بیهمتای هخامنشیان را نشان میدهند.
برای درک اهمیت این خرابهها باید به رمز هنر و معماری هخامنشی پی برد. هخامنشیان در ساخت تختجمشید از منابع گوناگونی الهام گرفتهاند. پارسها دست کم با دو فرهنگ غنی، اوراتو در شمال و ایلام در جنوب، آشنا بودند و از آنها برای ریختن شالوده محکم فکری در هنر معماری بهره گرفتهاند.
هخامنشیان در لشکرکشی به مصر، بابل، لیدی و اروپا با اندیشههای دیگری در زمینه معماری آشنا شدند و با به دست آوردن ثروت سرشار، هنرمندان و سنگتراشان و معماران برجسته را در گسترش و زیباسازی تختجمشید به خدمت گرفتند. شاید اولین بار در تاریخ بشر بود که ذوق سرشار، ثروت بیکران و اراده استوار در یک نقطه از جهان به هم رسیدند تا چیزی آفریده شود که هنرشناسان و تاریخنگاران آن را هنر و معماری هخامنشی بخوانند.
علیرضا آقاخانی
[[page 25]]
انتهای پیام /*