زنبورها شعر هم می سازند
زنبور فقط عسل و موم و کندو که نمی سازد گاهی شعر هم می سازد یعنی کارهایی می کند که به نظر شاعران جالب می آید بنابراین زنبور بعضی وقتها به جای آن که به کندو برود می رود در مثنوی و غزل و رباعی و به شاعران کمک می کند که حرفهایشان را بهتر به خوانندگان شعرشان عرضه کنند.
شعر بقیه شاعرها را خودتان بخوانید چون ما فعلا فقط درباره زنبورهای شعر مولانا حرف می زنیم و از این جا شروع می کنیم که مولانا می گوید همه زنبورها از یک نوع آب و غذا استفاده می کنند اما یکی عسل دارد و آن یکی فقط نیش زدن بلد است:
هر دو گون زنبور خورند از محل
لیک شدن زان نیش و زین دیگر عسل
زین یکی سرگین شد و زان مشک ناب
مشک ماده خوشبویی است که از ناف آهو به دست می آید اما معنای سرگین را نمی نویسیم چون مطلب مان را بدبود می کند. مگر لغت نامه در خانه و مدرسه و کتابخانه تان نیست؟
در جای دیگری از مثنوی مولانا می گوید که خداوند گاهی به کوچک ترها و ضعیف ترها چیزهایی می آموزد که بزرگان از آن بی بهره اند:
آنچه حق آموخت مر زنبور را
آن نباشد شیر را و گو را
خانه ها سازد پر از حلوای تر
حق بر او آن علم را بگشاد در
اسماعیل امینی
[[page 18]]
انتهای پیام /*