مجله نوجوان 73 صفحه 18

اولین عکس دنیا سال 1832 میلادی اولین عکس دنیا به دست شخصی به نام « نسیه فورنیپس » گرفته شد البته آن عکس اصلاً واضح نبود و تازه مدت هشت ساعت برای گرفتن این عکس وقت صرف شد اما آقای « نیپس » باز هم تلاش خود ادامه داد ولی متأسفانه کفگیرش کم کم به ته دیگ خورده و راهی ندید جز اینکه به دنبال یک شریک کاری بگردد . این شریک کسی به جز آقای « داگر » نبود . آقای « داگر » نقاش مرفهی بود و تازه تجربه های زیادی هم دربارة عدسی ها و جعبه تاریک داشت ، او بهترین شریک برای نیپس بود . آن ها تحقیقات را ادامه دادند ولی عمر آقای نیپس کفاف نداد و در سال 1833 دارفانی را وداع گفت . یک آدم خوش شانس بدین ترتیب آقای « داگر » باز هم کار خودش را ادامه داد تا در سال 1839 تلاش های او به نتیجه رسید « آقای داگر » نام روش خودش را « داگر تیپ » گذاشت . او صفحة مسی را که صاف و صیقلی کرده بود ، آب نقره داد و روی ظرفی که پر از بلورهای ید بود گذاشت . بخاری که از ذره های ید بلند می شد با نقره ترکیب می شد و نقره که به نور حساس بود تصویر تشکیل می داد و در واقع یک مادة حساسح به نور درست کرد . آقای داگر صفحة مسی اش را بر می داشت و در جعبة تاریک می گذاشت . 7 تا 10 دقیقه وقت لازم بود تا نور روی صفحه حساس اثر بگذارد . دولت فرانسه اختراع آقای داگر را خرید و پول زیادی به او داد اما اختراع آقای داگر هنوز ایرادهای زیادی داشت عکسی که با این روش تهیه می شد همان یک نسخه بود و نمی شد از رویش چیز دیگری چاپ کرد و تازه 7 الی 8 دقیقه وقت زیادی بود برای عکس گرفتن . یک آدم بد شانس در این بین آقای دیگری هم بود که به شدت تلاش می کرد تا بتواند تصویر لوازم اطرافش را روی کاغذ بیندازد . او « تالبوت » نامی بود که دست آخر به این موفقیت دست یافت و روش خودش را به اسم « کالو تایپ » ابداع کرد ولی کاغذ را با کلر و نقره که بر اثر نور سیاه می شد پوشاند و آن را داخل دوربین گذاشت و در معرض نور حفرة دوربین قرار داد . این کاغذها تصاویر وارونه منفی (نگاتیو) از وسایل دور و بر را به آقای « تالبوت » می داد و او توانست از این نگاتیوهای کاغذی هر چند عدد تصویر مثبت حقیقی که دلش می خواست چاپ کند . اما آقای تالبوت یک بد شانس واقعی بود چون اختراعش را سه هفته بعد از آقای داگر اعلام کرد و این شانس را از دست داد که مخترع عکاسی باشد . « تالبوت » که خیلی دست و دل بازتر از آقای « داگر » بود روش خودش را مفت و مجانی منتشر کرد تا همه بتوانند از آن استفاده کنند و بعدها به جای کاغذ از شیشه هم استفاده کرد . این کاغذهای منفی حساس به نور آقای « تالبوت » بودند که پدربزرگ فیلم های پلاستیکی سلولوئیدی عکاسی اند ، همان هایی که حالا ما می خریم و توی دوربین هایمان می گذاریم . برادران همه فن حریف هر چند تاریخ نگارها نگاشته اند که اولین عکس رنگی را شخصی به نام « کارک ماکسون » در سال 1861 گرفته است اما اولین شیوه به درد خور و عملی عکاسی رنگی را برادران « لومیر » ارائه کردند . اصولاً برادران لومیر اطلاعات دقیق و گسترده ای در این زمینه نسبت به دیگران داشتند چون هم مخترع سینما بودند و هم عکس رنگی و شاید چیزهای دیگری که ما خبر نداریم . برادران لومیر اولین صفحه های رنگی را در سال 1907 به بازار فرستادند . آن ها صفحه های شیشه ای را با دانه های خیلی ریز نشاسته که قرمز ، سبز و آبی رنگ کرده بودند به همراه مواد حساس به نور پوشاندند و با فیلترهای رنگی نور دادند . بعد از این تصویر مثبت رنگی از تصویر منفی شیشه ای به دست آمد .