دنیای نوجوانی از نظر شما چه جور دنیایی است؟
نوجوانی، مقطع خاصی است. اصلاً بچهها در این سن در حال و هوای دیگری هستند.
مثل اینکه در ابرها سیر میکنند. البته چیزی که من آن را باور کردهام، این است که
دنیای کودکی دنیایی خیلی رنگی است که هر قدر بزرگ و بزرگتر میشویم، دنیایمان
کمرنگ و کمرنگتر میشود تا وقتی که محو شود.
برومند: اتفاقاً برای من اینطور نیست. من دورۀ کودکی و نوجوانیام را مرور میکنم. به
نظر من انسان هیچگاه این دوران را فراموش نمیکند. شاید مدتی رهایش کند، اما هر
قدر که به پایان عمرش نزدیکتر میشود، بیشتر به یاد آن دوران میافتد.
داوود رشیدی: ولی من با لیلی موافقم. در کودکی آدم شفافتر است و دنیایش را
قشنگتر میبیند.
لیلی رشیدی (رو به مادر): منظور من محو شدن خاطرات نبود. منظورم طور دیگر
دیدن است. مثال دیگری میزنم؛ مثل این است که بچهها هر جا که میروند هر چیزی
را بزرگ میبینند. مثلاً همین پنجره را در نظر بگیرید، وقتی
که کودک بودیم، این پنجره به نظرمان خیلی بزرگ و
بالا و دور از دسترس بود.
برومند: اوه، بله، با این نظر موافقم.
خانم رشیدی، شما چقدر سعی کردهاید احساسات
نوجوانانه را حفظ کنید؟ البته این طور که میبینم،
شما هنوز آن شادابی و جنب و جوش را دارید.
آیا این حس و حال،
همیشگی است؟
[[page 5]]
انتهای پیام /*