مجله نوجوان 125 صفحه 34

عبدالجبار کاکایی آسمون بغضشُ خالی می‏کنه آسمون بغضشُ خالی می‏کنه آدمُ حالی به حالی می‏کنه کوچه‏ها رنگ زمستون می‏گیرن شیشه‏ها بخار و بارون می‏گیرن آدما چتراشونُ وا می‏کنن گریۀ اَبرُ تماشا می‏کنن نمی‏خوان مثل درختا تَر بِشن از دلِ قطره‏ها با خبر بشن نمی‏خوان بی‏هوا خیسِ آب بشن زیر بارون بمونن خراب بشن اما تو چترِتُ بستی کبوتر زیرِ بارونا نشستی کبوتر رفتی و سنگا شکستن بالتُ اومدی هیچکی نپرسید حالتُ دیدی آسمون خراب شد سرِ ما غصه شد وصلۀ بال و پرِ ما بعضیا دشمنای خونی شدن بعضیا غولِ بیابونی شدن بعضیا می‏گن که بارون کُدومه؟ بوی نَم شُرشُر ناودون کُدومه؟ آسمون تا بوده آفتابی بوده مثِ روزِ اولش آبی بوده حالا تو سایه نشینی مثِ من خوابای ابری می‏بینی مثِ من چِقَد اینجا می‏خوری خونِ جگر کبوتر عصاتُ بنداز و بِپر!