مرتضی سورج
دوبله با دوبلورهای خومون!
غریبه نیاد داخلمون
دوران شکوه و اقتدار
در روزگاری که هنر دوبلاژ در کشور ما سن و سال
زیادی نداشت همه چیز خوب و عالی پیش میرفت.
دوبلورها با عشق و علاقه کار میکردند و نتیجۀ کار هم
حیرتآور بود. حتیّ بازیگران خارجی از شیندن صدای
دوبلورهای ایرانی بر بازی خودشان لذت میبردند
و دوبلۀ ایرانی به عنوان برترین دوبله در جهان مطرح بود.
دوبلورها کارشان را و مردم دوبلورها را دوست داشتند.
و همه جوانها دلشان میخوست دوبلور بشوند.
دوران احساسات زیادی !
بنده خودم تا چند وقت پیش خیال میکردم که مردم
فرنگ، جماعتی بسیار احساساتی هستند و آه و اوه و از
این صداهای پراحساس از زبانشان
نمیافتد از شما چه پنهان فکر
میکردم خارجیها
زیادی لوس و بچّه ننه هستند. تصّور من در مورد پسر
بچّههای خارجی هم این بود که صدای زنانهای دارند
و احساسات زنانه از خودشان بروز میدهند. بنده این
تصوّرات را در ذهنم داشتم تا اینکه توفیق دست داد
و یک سفر فرنگ قسمت ما شد؛ آنجا فهمیدم که
خارجیها گر چه زبانشان با ما فرق دارد احساساتشان
شبیه خود ماست و تازه آنجا بود که متوجه شدیم تمام
این آه و اوه و احساسات، هنر دوبلورهای ایرانی است و
هیچ ربطی به خارجیها ندارد
بازیگران هیچ ربطی به خارجیها ندارد.
راستی شما میدانید چرا در فیلمهای ایرانی خانمهای
مسن به جای پسر بچهها صحبت میکنند مگر پسرها ی
نوجوان بلد نیستند فیلم دوبله کنند؟
دوران صداهای تکراری
یکی دیگر از تصورات ما درباره خارجیها این بود
که فکر میکردیم صدای تمام بازیگران خارجی شبیه
هم است از بس که در فیلمهای دوبله شده صداهای
[[page 12]]
انتهای پیام /*