مجله نوجوان 158 صفحه 11

یک نفر غمهای ما را می­شمرد یک نفر اینجا صدایش گرم بود مهربانی­های او پایان نداشت اطلسی­های نگاهش نرم بود در میان بارش چشمان او آسمان می­ماند، یک جا در شگفت در تب اندوههای موسمی یک نفر دستان ما را می­گرفت نیم شب­ها زیر هر ناباوری یک نفر­اندوهدار شهر بود یک نفر در خلوت نیزارها در پی تعبیر خواب نهر بود سرسرای روشن دستان او مأمن آرام آهوهای دشت مثل یک موسیقی دنباله­دار آشنا با وزن شب­بوهای دشت از فراترها، کسی همرنگ صبح کاش می­آمد کنارم می­نشست تا بیاویزم به دامانش خدا! تا بگویم او نرفت، او هست! هست.