مجله نوجوان 158 صفحه 31

ورزش برای قهرمانی ورزش برای قهرمانی تنها عدّۀ کمی از بچّه­ها فرصت می­کنند که با تلاش و کوشش خود را تا مدارج بالای ورزشی بالا بکشند و بتوانند در سطح داخلی یا بین­المللی کسب افتخار کنند. این اتّفاق معمولاً در ورزشهای انفرادی می­افتد. در ورزشهای تیمی به دلیل اختلاف نظر بین اعضای تیم و ضعف مدیریت ورزشی هیچوقت هیچ اتّفاق خوبی نمی­افتد. حتی قهرمانانی هم که چند سال از قهرمانی­شان می­گذرد و مجبور می­شوند که با سیستم مدیریت ورزش همسو شوند، بعد از چند شکست از خیر ورزش می­گذرند. این افراد یا با استفاده ازمحبوبیت دوران قهرمانی خود وارد عرصۀ سیاست می­شوند یا اینکه مجبورند به مسافرکشی بپردازند تا بتوانند خرج خانواده­شان را تأمین کنند. حالا اگر این قهرمانان شانس داشته باشند، در کهنسالی به عنوان یک پیشکسوت به عرصۀ ورزش بر می­گردند و اگر هم از بخت و اقبال کافی برخوردار نباشند که برای همیشه از یادها و خاطره­ها محو می­شوند. ورزش برای سلامتی باید به یاد داشته باشیم که ورزش برای سلامتی است و جامعه­ای که از سلامتی جسمی مناسب برخوردار باشد می­تواند پیشرفت کند و به شکوفایی برسد. وقتی ورزش به معنای دقیق در متن جامعه جریان داشته باشد و افراد به این رشد فکری برسند که هر روز حداقل برای چند دقیقه ورزش و نرمش کنند، کسالت و کهولت از جامعه رخت بر می­بندد و این جامعه تبدیل به یک جامعۀ شاداب و با طراوت می­شود. تنها در این صورت است که می­توانیم ادّعا کنیم جامعه­ای جوان داریم و به آن افتخار کنیم.