مجله نوجوان 160 صفحه 10

یاد دوست منصوره نیکو گفتار همرنگ صبح یک نفر آنجا کنار ابرها بارش رنگین­کمانی محض بود پشت بارانهای ناهنگام دشت چشمهایش، آسمانی محض بود یک نفر پروازها را می­ستود در طنین آسمانها راه داشت یک نفر پر بود از گلهای سرخ دستههای یاس را همراه داشت یک نفر با برکهها، تالابها مثل بارانهای صحرا گَرد بود یک نفر از پشت اقیانوسها با تمام آبها همدرد بود یک نفر سرشار بود از سبزهها از درخت، از آبشار، از ابرها از ترنمهایِ ناآرام دشت از حضور، از انتظار، از صبرها