شعر
محبوبه ابراهیمی
گیاه
بوتههای پونه در کنار جوی
چشمهای سبز خویش را
ناگهان
به دامن کبود آب دوختند
برد
دست باد
برد
آن نگاه عاشقانه را
شبدری
به شوق زندگی
کشتزار پیر را
سلام داد
بیخبر
جواب شد
اشتهای برهای گرسنه را
پیچکی
غمی بنفش را
دور داربست چوبی حیاط
میتنید
[[page 34]]
انتهای پیام /*