مجله نوجوان 171 صفحه 10

نویسنده: محسن وطنی داستان تصویرگر: زهرا سادات موسوی ای کاش مادرم... آدم تـا وقتی بچّــه اســت همینطور دلش می­خواهد بزرگ و بزرگتر شود. آدم تا وقتی بچّــه است خیال می­کند همینطور کــه بزرگ می­شود چیزهـای بیشتــری را به دســت می­آورد امّــا یک دفعه که حســابی بزرگ بزرگ شد، می­فهمد که هـــرچه بزرگتــر شــده است چیــزهای بیشــــتری را از دســــت داده اســــت ؛ چیزهــایی که دیگـر هیچ وقت دوباره به زندگــی آدم بـرنمی­گردند و هیچ چیز دیگــری در این دنیــای بـه ظاهر بزرگ پیدا نمی­شود که جای خالی آن را برای آدم پر کند.