مجله نوجوان 172 صفحه 8

یاد دوست جویبار خاطرات در دورانی که در قم طلبه بودم یکبار امام با اتوبوسی به مشهد مشرف می­شدند که از قضا من هم در همان اتوبوس بودم. گر چه آن موقع طلبة جوانی بودم اما امام را می­شناختم. ایشان خیلی خیلی ساده بودند. مثلاً وقتی که به سمنان رسیدیم و اتوبوس توقف کرد، ایشان آنجا غذا خوردند، بعد وضو گرفتند و عبایشان را همانجا انداختند و نشستند و قدری استراحت کردند. تصور کنید که یک استاد معظم و مجتهد حوزة علمیه، مانند مسافران دیگری که همه گونه افراد بودند،رفتار کند. پیدا بود که کارهای ایشان برای خداست. بعد که اتوبوس در خواجه ربیع نگه داشت، دیدم که ایشان رفتند خواجه ربیع را زیارت کردند و برگشتند. سادگی زندگی ایشان واقعاً برای همة ما جالب بود. ما خیال می­کردیم آقا که می­خواهند به مشهد مشرف شوند، دیگر باید خیلی تشریفات داشته باشند اما دیدیم که چنین نیست. *** بعد از انقلاب، خانم خبرنگاری از لندن به قم آمده بود و چون مرا از آن موقع که در لندن بودم می­شناخت، به منزل ما آمدو به من متوسل شد تا مصاحبه­ای با امام ترتیب دهم. هنوز امام به تهران منتقل نشده بودند. من با مرحوم آقای اشراقی تلفنی صحبت کردم و گفتم که این خانم سؤالات زیادی دارد و دلش می­خواهد مسائلی را از امام بپرسد که امام موافقت نفرمودند. شبی امام به منزل من تشریف آوردند و تصادفاً آن خبرنگار هم آنجا بود. وقتی امام تشریف آوردند، تمام مسائل او حل شد و گفت:«عجب! ایشان همین جوری تشریف آوردند اینجا؟ گفتم:«بله، ایشان به خانة طلبه هم تشریف می­برند.» گفت:«همان شخصی که این همه در دنیا سر و صدا کرده است، بدون تشریفات برخاست و به اینجا آمد؟!» او که قبلاً تشریفات سلطنتی را دیده بود، ارادت فراوانی به امام پیدا کرد. آیت الله احمد صابری همدانی