با قدرت و قوّت زیادی نوشته شده است و در کنار آن ، کارگردان فیلم توانسته است . با تعلیق مناسبی که در فیلم ایجاد می کند جذابیت این داستا را بیشتر کند و بیننده را کنجکاو کند که فیلم را تا انتها ببیند . در کنار این مسئله ، مجموعة عوامل فیلم باعث شده اند که فیلم با احساسات بیننده درگیر شود و همین درگیری مخاطب را تا پایان فیلم همراه خود بکشاند و با وجود پایان تلخی که برای فیلم در نظر گرفته شده است ، بیننده به سرنوشت محتوم آن در تن در دهد و با رضایت از فیلم جدا شود .
از نکات جذّاب فیلم بازی های زیبا و روان بازیگران آن است . شبنم مقدمی و مهتاب نصیرپور به عنوان بازیگران اصلی این فیلم ، کاراکتر های باورپذیری را ارائه کرده اند .
شبنم مقدمی با کمی بی توجّهی به نقشش می تواند آن را به ورطة شعارزدگی و کلیشه ببرد ولی با هوشیاری زیادی که دارد ای نقش را در لبة تیغ اجرا می کند به طوری که بیننده در آنِ واحد می تواند عشق به همسر ، عشق به پسر ، خودداری از بروز احساسات و تلاش برای رسیدن به هدف را در او احساس کند .
مهتاب نصیرپور با اجرایی قدرتمند ، گوانا را چنان مجسم می کند که بیننده در لحظاتی از فیلم فراموش می کند که در حال تماشای یک بازیگر است . او نیز در شخصیت «گوانا» عشق به مریوان ، حسّ مادری ، سخت کوشی زنان کُرد و حسّ مسئولیت نسبت به خانواده ی خود را به نمایش می گذارد .
در این فیلم ، فضای مَقرّ تفحّص و تحویل جنازة شهدا به دور از تقدّس گرایی افراطی ، بسیار روحانی تصویر شده است . تصویربرداری زیبای علیرضا زرین دست ، تدوین مهدی حسینی وند ، موسیقی آریا عظیم نژاد و در کل کارگردانی دقیق محمد علی آهنگر این اثر را به اثری ماندگار در سینمای ایران تبدیل کرده است .
[[page 21]]
انتهای پیام /*