مجله نوجوان 194 صفحه 9

زمزمه‏های عاشقانه از تو گفتن و از تو شنیدن چقدر زیباست. از تو آشفتن و از تو شوریدن چه روح­افزاست. از تو می­گویم ای بسیار! ای بی­نهایت، ای سرشار! جانم فدای آن که از تو بگوید. هر که از تو پیامی به من سپارد یا کلامی به من آرد، جان به من هدیه داده است و سلام. دلم پرپرِ پر کشیدن به سوی توست. هر چه می­رود به خراسان، بازهم پر شور و پر ضربان، در جست­وجوی توست؛ در آرزوی توست. شوق تو چنان است در سرم که گویی کبوترم، کبوتر آشنای حرم؛ نمی­توانم جای دیگری بپرم. تویی که امام هشتمت می­خوانم و فراتر از جان و جهانت می­دانم. تویی که امام منی! جان منی و تمام منی. آغاز منی و انجام منی. یک قطره از امواج بیکران بحر محبت تو منم. زائر شهر محبت تو منم. گرچه اسیر دنیای مادی­ام، هیچم، کمم، عادی­ام، شادی­ام به دلیل ولایت توست. تپشم تپش محبت توست. تو را پیشوای صراط مستقیم و رهنمای جنت نعیم یافتم؛ روی از هرچه غیر توست برتافتم، و به زیارتت شتافتم. شیعیان، تو را به جان دوست دارند و هزار سال است که می­گدازند و در وصفت نغمه می­پردازند و عاشقانه، غزل و ترانه می­سازند. از تار و پود جان، سرود عشق تو سرداده­اند و دل در گرو محبتت نهاده­اند. شیعیان تو را به جان دوست دارند، به ویژه ایرانیان که در ایرانشان تنها تویی که از رسول محبت، حضرت ختمی مرتبت به یادگار قرار گرفته­ای. جانشان تو را می­جوید که تو ستودۀ خداوندی، یگانه­ای و تنها با پدرانت همانندی. نامت در میان نامها بهترین، روحت آیینۀ کرامت رب­العالمین، گفتارت هماهنگ با وحی روح­الامین، و مقامت در دنیا و آخرت بالاترین است. سلام بر تو از جانب اولین و آخرین که کلامت هدایت و ایمان است و عادت تو احسان. پیروی از تو طریق ‏بهشت و رضوان است و انکار ولایت تو، خشم پروردگار رحمان. ای منتهای کرم، چگونه نیکویی­ات را به شمار آورم که به واسطۀ تو خداوند ما را راه نجات بخشید و جانهای بی‏قرارمان آرمید. در دامن تو آویختیم و از مهلکه گریختیم. پدر و مادر و جانم فدای تو! به ولایت تو خداوند دیانت را به ما آموخت، و هر آنچه از دنیای ما آلوده بود، به واسطۀ تو پاکیزه فرمود. بر لب ما نام تو با شوق گفته می­شود که می­دانیم، به عشق و محبت تو هر طاعتی پذیرفته می­شود. تویی تو، همان که فخر و اشرف اولاد آدم است. نامت برای ما چنان مبارک و خرم است، که گویی اسم اعظم است، یا علی­ابن موسی­الرضا!