مجله نوجوان 194 صفحه 11

سهیل محمودی زیارت دوس دارم صدات کنم، تو هم منو نیگا کنی من تو رو نیگات کنم، تو هم منو صدا کنی دل من زندونیه، تویی که تنها می‏تونی قفس و، وا کنی و، پرنده رو رها کنی قربون چشات برم، از راه دوری اومدم جای دوری نمی‏ره اگه به من نیگا کنی می­شه کنج حرمت، گوشۀ قلب من باشه؟ می­شه قلب منو، مثل گنبدت طلا کنی؟ تو سرت شلوغه، زیر دستیات فراوونن از خدا می‏خوام کمی نگا به زیر پا کنی تو غریبی و منم غریبم، امّا چی می‏شه این دل غریبه رو با خودت آشنا کنی؟ دوس دارم تو ایوون آینه‏ت، از صبح تا غروب من با تو صفا کنم، تو هم منو دعا کنی به وفای کفترای حرمت منم می‏خوام کفتری باشم که تنها تو منو هوا کنی دلمو گره زدم به پنجره‏ت دارم می‏رم دوس دارم تا من نرفتم، گره‏ها رو وا کنی صد هزار دفه‏م شده، پای ضریح زار می‏زنم تا دلت یه بار بسوزه دردامو دوا کنی دوس دارم که از حالا تا صبح محشر، همه شب من «رضا، رضا» بگم، تو هم منو رضا کنی