مجله نوجوان 206 صفحه 23

از آنکه نمایان شوند با موسیقی مورد علاقۀ‏شان معرفی می‏شوند. روحیات بهرامی نیز در طول فیلم با موسیقی‏هایی که گوش می‏دهد روشن می‏شود. افکتها و صداهای کمکی فیلم نیز در همین راستا عمل می‏کند و برای بیننده بیانگر حالات و روحیات فیلم است. کارگردان فیلم از موسیقی برای برخی کدگزاری‏ها هم استفاده کرده است برای مثال ترانه‏ای که از کورس سرهنگ زاده در فلاش بک خانۀ پدری پارسا پخش می‏شود قطع می‏خورد به آوازی که قناتی در اتومبیل می‏خواند. همین جابجایی‏ها کلیدهایی را به دست بیننده می‏دهد تا با آن بتواند گره‏های داستان را باز کند. برخی از منتقدین معتقدند که عنوان فیلم بسیار بی‏مسمّا است زیرا کاراکتر اصلی عنوان فیلم یعنی «مینا» هرگز نشان داده نمی‏شود. در حقیقت مینای شهر خاموش همان تیله‏هایی است که سارا، دختر دکتر پارسا به او هدیه می‏دهد. دکتر پارسا با تماشای تیله‏ها هوای گذشته به سرش می‏زند و تصاویر آن دوران برایش زنده می‏شود و انگیزۀ رفتن به بم و جستجوی گذشته در او بیدار می‏شود. امیرشهاب رضویان برای روایت داستانش روشی بدیع و مدرن را پیش می‏گیرد. او داستانهای مختلفی را موازی با هم پیش می‏برد و طوری گره‏های داستان را باز می‏کند که بیننده، لذّت کشف و شهود را از دست ندهد. چنان که باز کردن آخرین گره را به خود بیننده واگذار می‏کند. از نـظـر تـکـنـیـکـی رضـویان بسیار هوشمندانه عمل کرده است. او نماهایی بسته با رنگهایی سرد را برای غربت و آلمان در نظر گرفته است. وقتی دکتر به تهران می‏آید نماها مدیوم می‏شود و رنگها قدری گرمتر از قبل. وقتی هم که دکتر به بم می‏رسد نماها باز و لانگ شات می‏شود بیننده به خوبی می‏تواند گرمای کویر را حس کند. این فیلم نقاط ضعفی نیز دارد. برای مثال مضمون اصلی فیلم یعنی باغی که به یک فردی به ارث رسیده است که آن را نمی‏خواهد یا عشقی که در دوران کودکی گم شده است بیننده را به یاد فیلم درخت گلابی داریوش مهرجویی می‏اندازد یا برخی اتفاقات که در اتاق عمل می‏افتد و چندان هم علمی نیست. از نکات مثبت فیلم بازی بازیگران فیلم است که همگی آنها مثال زدنی هستند. اسـتـاد انـتـظـامـی، صـابـر ابـر، مـهـران رجـبـی بـا گـریـمـی مـتـفـاوت و شـهـباز نوشـیر در نـقـش دکـتـر پـارسـا با بازیهایی شگفت­انگیز بـاور پـذیـری فـیـلم را دو چندان کرده‏اند. به هـر حـال فـیـلـم رضویان را باید فارغ از نگاههای انتقادی و اجتماعی دید تا بتوان از آن لذّت برد.