مجله نوجوان 243 صفحه 25

از هوای نفسانی و از غرور و نادانی الهی ! توبه رحمت خویشی و ما بر حاجت خویشیم تو توانگری و ما درویشیم خواجه عبدالله انصاری جنگ جمعی به جنگ ملاحده (کافرین) رفته بودند ، در بازگشتن ، هر یک سر ملحدی بر چوب کرده ، می آوردند یکی پایی بر چوب کرده می آورد . پرسیدند : "این را که کشت ؟" گفت : "من !" گفتند : "چرا سرش را نیاوردی ؟" گفت : "تامن برسیدم سرش را بریده بودند !" رساله ی دلگشا فرصت مردی که وقت را رونده دانسته اند ودل به آینده بسته اند . امروز را به غفلت گذرانند به اندیشه ی فردا؛ نقد پا بر جا را از دست دهند به هوس نسیه ی پا در هوا و ندانسته اند آن دم که گذران است ، حسرت در گذر آن است . خرابات - فقیر شیرازی برهنه مردی فقیر ، برهنه بود و لباس نداشت . شخصی او را دلداری می داد و می گفت : "در احادیث آمده است که هر کس در این دنیا برهنه تر باشد در آن دنیا پوشیده تر است ." فقیر گفت : "با این حساب من در روز قیامت ، بزاز خواهم بود !" زهرا الربیع دست مصطفی مصطفی -علیه السلام - علیّ مرتضی را نامه فرمود نبشتن به مشرک روم : "من محمد رسول الله الی هر قل عظیم . آسلم تسلم" و حقیقت است که علیّ مرتضی ، دست مصطفی بودکه نیابت قلم و شمشیر داشت . منشآت خاقانی کشکی در قدیم ، مهر اسم به جای امضای نامه ها لازم بود . طبقه ی اعیان سعی می کردند مهر آن ها خوش خط و خوش سجع باشد . مردمان پدر دار اسم پدر خود را هم در مهر ذکر می کردند . سجع مهر برادرم : "الراجی الی الله محمودبن نصرالله" بود . بعضی هم پاره ایات قرآن را که با اسم آن ها مناسبت داشت ، مانند "انّی عبدالله" سجع مهر خود قرار می دادند . پادشاهان و ولی عهدان ، تاج مانندی هم در بالای مهر قرار می دادند . سادات در مهر خود حسنی ، یا حسینی ، یاطباطبایی ، یا موسوی ، یا رضوی ، یا تقوی که دلالت بر تیره های آن ها داشت بعد از اسم خود می آوردند . طبقات پایین تر که در جامعه چندان سرشناس نبودند فقط به کندن اسم خود بر روی مهر برنجی اکتفا می کردند . بعضی هم در دهات بودند که اسم خود را بر روی صابون و حتی کشک می کندند و به کار می بردند . مهر کشکی از همه پست تر بود . وقتی می خواستند از بی اهمیتی نامه ذکری بکنند می گفتند . مهرش کشکی است . امروزه این توصیف را به هر چیز غیر معتبری می دهند . شرح زندگانی من عبدالله مستوفی پاورقی: 1 هول: ژنده پوش، ترسناک 2. سفله: پست 3. وساوس:وسوسه ها