اولین شاهکار ادبی
لعیا اعتمادی
مجله را که خریدم ، یکراست آمدم خانه و رفتم توی اتاقم ، چشمم که به داستانم افتاد ، انگار پر در آوردم . اصلاً باورم نمی شد ، یعنی داستان من ، به قول مامان ، خنگ ترین و جلمبرترین آدم توی دنیا… .
درحالی که مجله را توی بغلم گرفته بودم . سرم را بالا آوردم و فریاد زدم؛ "چاپ شد . بالاخره چاپ شد" .
مامان و بابا که از شوک وارده حسابی گیج شده بودند ، وارفته نگاهم کردند .
- چی شده ؟ چی چاپ شده ؟
تندی مجله را باز کردم و صفحه ای را که داستانم در آن چاپ شده بود نشان شان دادم .
- داستانم دیگه . ایناهاش ببینین
تا آمدم بفهمم چی به چی است ، مرضیه مجله به دست کنارم ایستاده بود . بابا که بفهمی ، نفهمی به پرستیژ پدرانه اش برخورده بود ، مگس کش را که همیشه خدا ، دم دستش بود ، نشانه رفت روی مگس مادر مرده ای و گفت : "بده ببینم دختر ! اِهه این مگس ها هم که تمومی ندارن ."
اما مرضیه که با کله توی مجله رفته بود و جز موهای جنگلی اش که به آسمان قد کشیده بودند ، چیزی از او دیده نمی شد ، حرفی نزد و همانطور مشغول خواندن شد .
دیدم الان است که بابا بپرد به جان مرضیه و بی برو برگرد ناکارش کند ، پس به ناچار از خود گذشتگی کردم و با سه سوت ، مجله را از توی دستش کش رفتم و با اینکار جلوی یک فاجعه ی انسانی را گرفتم .
مجله را که به بابا دادم؛ بابا با پیشانی چین خورده و ابروهای تاب برداشته اش میخ شد تو صورت مرضیه و بعد که نگاهش به من افتاد گفت : "دستت در نکنه بابا جون . رو سفیدم کردی" . بعد تن صدایش را کمی بالا برد و گفت : "قابل توجه بعضیا ، که ببینن این چیزا تو خونواده ی ما ارثیه ." مامان که معلوم بود از این حرف بابا خنده اش گرفته ، رو به بابا کرد :
- خبه خبه ، توام ، کم از فک و فامیلت تعریف کن . کسی ندونه خیال می کنه خوندادگی یه پا دانشمندن .
بعد دست هایش را چند بار توی هوا تکان داد . بابا که انگار هیچ انتظار شنیدن این حرف را نداشت استکان چایی اش را هورتی بالا کشید .
- نه اینکه ایل و طایفه ی شما آدم حسابی ان ، باز ما…
این اولین بار بود که می دیدم مامان وبابا سر استعدادهای درخشان من با هم جر و بحث می کنند .
همین طور که مامان و بابا مشغول زیر آب زدن فک و فامیل هم بودن ، مرضیه جیغ کشید : "مامان ، مامان مهدیه باز…"
مامان پرید وسط حرفش که "پس تو اونجا چه غلطی می کردی ؟" وسر و سینه زنان وناله و نفرین کنان رفت تا به قول خودش ببیند چه خاکی باید توی سرش بریزد . خدایی بود که آبجی ته تغاری شلوارش را با دستشویی عوضی گرفته بود وگرنه این جر وبحث ها حالا حالاها ادامه داشت .
مامان که رفت ، بابا هم بالاخره رضایت داد و رفت سر وقت روزنامه خواندنش . آخر روزنامه خواندن بابا از شام شبش هم واجب تر بود .
آن روز تا شب ، تلفن پشت تلفن بودکه زنگ می زد . و همه تبریک می گفتند ، تا ساعت 12 شب کسی از خاندان مامان و بابا نبودکه از چاپ داستان من خبردار نشده باشد !
- تبریک محبوب جون . به جون تو وقتی شنیدم خیلی خوشحال شدم . ناقلا نگفته بودی از این کارام بلدی .
- مبارک باشه عمه جون .الهی که چشم حسود بترکه . می دونستم عمه . می دونستم که سربلند مون می کنی .
- ننه محبوبه ، چشت روشن ننه ، ننه قربون قد و بالات بره…
آن شب برای اولین بار بزرگ ترین کتلت شام را نوش جان کردم و در عین ناباوری جیکی از کسی بلند نشد ، حتی مسعود هم حرفی نزد .
آخر شب هم دعوای سختی بین مسعود و مرضیه درگرفت ، که واقعاً دیدنی بود . دعوا سر این بود که کدام یکی باید رختخواب های بقیه را پهن کند . البته این وظیفه در اصل ، بخشی از وظایف من بود . که به علت استعداد و نبوغ سرشارم ، آن شب به دیگران ، محول شده بود .
صبح فردای آن روز دوست واشنا بود که ریسه شدند به خانه ی ما تا از نزدیک با نابغه ی روزگار حضوراً ملاقاتی داشته باشند و امضا پشت امضا بود که بر روی کاغذ ها نقش بسته می شد . تا این که چند روز بعد آن اتفاق…
مابین دولنگه ی در ایستاده بودم که مامان سبزی به دست آمد
[[page 26]]
انتهای پیام /*