مجله نوجوان 129 صفحه 29

اجــــاره نشینهـــــــا صحنه­های مختلف این فیلم و ایجاد فضاهای ارتباطی بین کاراکترهای آن سود بسیار برد. ازآنجایی که داریوش مهرجویی در رشتة فلسفه تحصیل کرده است نمی­توان تصور کرد که منظور او از ساخت چنین فیلمی تنها مطرح کردن معضلات مالک و مستأجر باشد. قطعاَ او در پس این نمای آشکار هدفی دیگر را دنبال می­کرده است. خانه­ای که او را برای اجاره نشینها در نظر گرفته است خانه­ای ویرانه است که تمام اطرافیان ساختمان چشم طمع به آن دارند و برای تصاحبش دندان تیز کرده­اند حتی شخصی که اجاره نشینها در طول فیلم با او درگیر هستند نیز یک مستأجر است. صاحبان اصلی خانه از بین رفته­اند و این خانه مجهول الوارث فضای درگیری همة کاراکترها را فراهم کرده است. همه چیز در این ساختمان جا به جاست مثلاً باغچة با صفای مرحوم حسین سرشار به جای اینکه در حیاط ودر سطح زمین باشد برروی بام قرار داردو طراح و مهندس ساختمان که وظیفة ساخت بنا را برعهده داشته است و نقشش را رضا رویگری بازی می­کند به شکل حقیرانه­ای در یکی از اتاقهای منزل برادرش زندگی می­کند. لحظات شاد و غمگین در پی فیلم بسیار دلچسب است و شاید دلچسبی این لحظات، مدیون دیالوگها و کلام راحت وباور پذیر فیلم باشد. کاراکترهای فیلم نه به شکل پاستوریزه و مؤدبانه باهم صحبت می­کنند و نه اصرار خاصی دراستفاده از کلام خاصی دارند. آنها مثل مردم عادّی صحبت می­کنند؛ وقتی عصبانی می­شوند ناسزا می­گویند و وقتی مهربان هستند قربان و صدقة هم می­روند. خلاصه اینکه در این فیلم همه چیز درجای خودش قرار گرفته است ،در پایان از سینمای جمهوری اسلامی ایران تشکر می­کنیم که نسخة نخ نما شده وبی کیفیت این فیلم را با اصلاحات روی تصویر که گاه مانع نمایان شدن چهرة بازیگران می­شد به تقویت حسّ نوستالژی ما کمک کرد و بار دیگر به ما یادآوری کرد که این فیلم در سال 1365 ساخته شده است.