آشنا هستیم، و این لطف و شیرینی سفر را بیشتر می کند.
در نجف، اولین مرتبه که چشم هایمان به بارگاه زیبای امام علی (ع) می افتد، اشگ های شوق سرازیر می شوند. در کنار ضریح امام، کربلایی قاسم که بار پنجم یا ششم است آمده است ، آهسته و بی ریا به امام می گوید : آقا دمت گرم ! آقا نوکرتم، آقا... بغض گلویش را می گیرد. گریه امانش نمی دهد.
و من که باورم نمی شود آن جا باشم! می گویم: آقا
[[page 14]]
انتهای پیام /*