عزت بخشی و عزت آفرینی

«نهضت حسینی و عزت حسینی» عنوان مقاله ای است به قلم مصطفی دلشاد تهرانی که در دومین کنگره بین المللی امام خمینی و فرهنگ عاشورا در سال 1375 شمسی ارائه شده است. در این مقاله جلوه ای از چگونه های تربیتی بزرگترین حماسه بشری و برترین نهضت انسانی تبیین شده است. او می نویسد:

«عزت  بخشی» و «عزت  آفرینی» از مهمترین اهداف تربیتی پیامبران و اوصیای ایشان بوده است و هیچ نهضتی چون نهضت حسین(ع) قلبها را منقلب نکرده و عواطف را همسوی خود نساخته و روح عزت را در بشر ندمیده است.

اگر آدمیان به عزت حقیقی دست یابند و از ذلت مجازی آزاد شوند، به تربیتی که منظور نظر پیامبران بوده است می رسند؛ تربیتی که آدمی را سربلند و استوار و شکست ناپذیر در برابر غیر خدا و ناچیز و ناتوان و خوار در برابر خدا می سازد. آن که فقط در برابر خدا سرِ بندگی فرود می  آورد و با قدم عبودیت سیر می کند و داغ ذلت بندگی را در پیشانی خود می نهد، به عزّ ربوبیت دست می یابد[1] و صاحب اختیار خود و فراتر از آن می شود[2] و مقتدر و قاهر می گردد[3].

عزت حقیقتی مختص خداوند است و اوست که دوستدارانش را عزت می بخشد. حسین(ع) در «دعای عرفه» خداوند را چنین مخاطب قرار می دهد:

 «یا مَن خَضَّ نَفسَهُ بِالسُّمُوِّ وَ الرَّفعَةِ فَاَولِیائه بِعِزهِ تَعتَزُّونَ»[4].

ای آن که ذلت خود را به علو مقام و رفعت مخصوص گردانیدی و دوستدارانت را به  عزت خود عزیز ساختی.

حسین(ع) مظهر عزت الهی و نهضت او قیامی برای حفظ عزت آدمی و گشودن راه تربیت حقیقی بود، تا پس از او همگان به راه و رسمش تربیت شوند و به عزت حقیقی دست یابند.

[1]. ر. ک، امام روح الله خمینی، آداب الصلوة، چاپ سوم، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، 1372 ش. ص8ـ9.

[2]. ر. ک، مرتضی مطهری، ولاءها و ولایتها، انتشارات صدرا، قم، 1355 ش. صص 84 ـ102.

[3]. ر. ک، ابوالحسین احمدبن فارس، معجم مقاییس اللغة، بتحقیق و ضبط عبدالسلام محمد هارون، الطبعة الثانیة، شرکة مکتبة و مطبعة الحلبی، مصر، 1389 ق. ج 4، صص38ـ 39، جمال الدین محمد بن مکرم بن منظور، لسان العرب، نسقه و علّق علیه و وضع فهارسه علی شیری، الطبعة الاولی، دار احیاء التراث العربی، بیروت، 1408 ق. ج 9، ص 185

[4]. شیخ عباس قمی، مفاتیح الجنان، ترجمه مهدی الهی قمشه ای، چاپ سوم، مؤسّسه جهانی خدمات اسلامی با همکاری مرکز نشر فرهنگی رجاء، 1370 ش. ص483.