به دنبال پیروزی های غرور آفرین مائوتسه تونگ و حزب کمونیست چین و نیز در پی انقلاب فرهنگی آن کشور، چین در سال 1964 (سال 1343) وارد صحنه سیاست بین الملل گشته و اعلام داشت، از کلیه کمونیست هایی که به دلایل سیاسی ناچار به اتحاد جماهیر شوروی روی آورده اند ولی از سیاست های استعماری و سوسیال
[[page 208]]امپریالیستی شوروی ناراضی هستند، بی چون و چرا حمایت خواهد کرد. اعلام این حمایت همه جانبه سبب شد تا تعداد کثیری از مارکسیست های ایرانی که در شوروی و کشورهای اروپای شرقی پناهنده بودند و به دلیل همین پناهندگی ناچار بودند از سیاست های سازشکارانه شوروی با رژیم ایران حمایت کنند، فرصت را مغتنم شمرده به اروپای غربی آمده و به احزاب اروپایی متمایل یا وابسته به حزب کمونیست چین روی آورند.
اولین گروهی که از حزب توده جدا شدند، سه تن از رهبران آن به اسامی آقایان: قاسمی، فروتن و سقایی بودند که از برلن شرقی به مونیخ آمده و «سازمان توده انقلابی» را پی ریزی کردند.
بعضی از خاطره نویسان ذکر کرده اند که سازمان توده انقلابی، قبل از آمدن این سه تن به اروپای غربی تاسیس شده بود و حتی این رفقا! توسط سازمان فوق الذکر، از برلن شرقی به مونیخ آمده به این سازمان پیوستند. تا آنجا که من به خاطر دارم این مطلب چندان صحیح نیست.
[[page 209]]