دانشگاه

بی‌تردید اولین قدم در راه اصلاح یک جامعه، اصلاح فرهنگ آن است. نقش فرهنگ چنان برجسته و حیاتی است که بی‌اغراق می‌توان آن را حیات‌دهنده یک جامعه نامید؛ به‌گونه‌ای که پیشرفت در همه ابعاد اقتصادی، سیاسی و صنعتی بدون توجه به بُعد فرهنگی نمی‌تواند موجبات تعالی جامعه را فراهم سازد و آن را به سوی اضمحلال سوق می‌دهد. از این روست که حضرت امام خمینی(س) اساس سعادت یا شقاوت یک ملت را از فرهنگ می‌دانستند. از منظر آن فقیه عالی قدر، فرهنگ سازنده و پیشرو در حوزه‌های فردی و اجتماعی، سبب هدایت انسان‌ها، جامعه‌ها و تربیت الهی هر دو خواهد شد.

این چنین فرهنگ مطلوبی از یک نظام تربیتی فعال و روز‌آمد برخوردادر بوده و دچار جمود و تحجر نمی گردد. از این روست که ایشان معتقد بودند: "بزرگ‌ترین تحولی که باید بشود بایستی در فرهنگ باشد" (صحیفه امام؛ ج7، ص473) تا بتواند اصلی‌ترین نقش خود را که تربیت انسان صالح و پیش‌زمینه‌ای برای خودباوری است به درستی ایفا کند. از آن‌جا که فرهنگ سرچشمه همه حُسن و قُبح‌ها و کامیابی و ناکامی‌هاست و هویت یک جامعه را شکل می‌دهد بسیار حساس و عنصری اساسی است و به فرموده حضرت امام(س) بی‌جهت و مِن باب اتفاق نیست که استعمارگران هجمه فرهنگی را در سرلوحه اهداف پلید خود قرار داده‌اند.( ر.ک. صحیفه امام؛ ج15، ص243) در این میان دانشگاه نقشی خطیر در شکل‌دهی فرهنگ بر عهده دارد؛ چرا که مأمن فرهنگ‌سازی است؛ فرهنگی که ملت را به سوی ایده‌آل‌ها و آرمان‌ها رهنمون شده و بسترساز حرکت به سوی مطلوب‌هاست و داشنگاه به مثابه موتور محرکه‌ای است برای توسعه جوامع تا از این طریق احساس توانمندی، شایستگی و خودباوری فرهنگی را به کالبد جامعه تزریق نماید. اهمیت دانشگاه به اندازه‌ای است که حضرت امام(س) آن را بعد از جنگ تحمیلی، مهم‌ترین موضوع و مسئله نظام می‌دانستند. ( ر.ک. صحیفه امام؛ ج19، ص443)