عاشورا، معرکۀ عشق
حسین مطیع
در داستان منطق الطیر عطار، تنها سی مرغ به کوه قاف رسیدند، اما در مسیر کربلا، هفتاد و دو عاشق به میعادگاه رسیده اند.
می خواهیم با دیدۀ ظاهر به عظمت عاشورا نگاه کنیم، ولی خیلی زود کلاه از سر عقل می افتد، چرا که عاشورا را با هیچ منطقی غیر از عشق نمی توان تفسیر کرد.
در عاشورا هنگامی که تمام تاریخ ارزشهای انسانی در یک نیمروز خلاصه می گردد، یعنی همۀ حجم کرامت، جوانمردی، وفاداری و عشق در یک نیمروز ! اما اصلاً زمان و مکان گنجایش آن را ندارد.
نگاه آسمان که جز زیبایی نمی بیند به تماشای عشق بازی زمینیان آمده است. این بار، افلاکیان به حال خاکیان غبطه می خورند.
در آخرین لحظات تنهایی حسین(ع)، سر حلقۀ اهل نیاز اینک به وادی راز آمده است. فنای فی الله تبدیل به بقای با الله شده وکنه جوهرۀ عبودیت - که همان ربوبیت است – پدیدار گشته است. لحظۀ وصال فرا می رسد، عجب لحظۀ بی انتهایی !
[[page 144]]