نمونه های تربیتی و اخلاقی در نهضت امام حسین(ع)
احمد الواسطی
امام حسین(ع) در اصلاح انسان و جامعه از شیوۀ پدرش - علی(ع) –و جدش - رسول اکرم(ص) - پیروی می کردو از آغاز، دعوت او بر مبادی درست و اخلاق والا استوار بود. مردم را با حکمت و موعظه حسنه به سوی خدا دعوت کرده و به آنان آنچه را نمی دانستند، می آموخت و آنچه را می دانستند، یادآوری می فرمود و با منطق لطف و احترام متقابل آنان را ارشاد می نمود. امام(ع) در دعوت خویش بر دو مسئله اساسی تأکید داشت:
1 - خودداری از برخورد با مردم پیش از آنکه حق را برای آنان روشن سازند.
2 - خودداری از شروع جنگ پیش از آنکه دشمن جنگ را آغاز کند.
رفتار امام حسین(ع) و یارانش با دشمنان در سخت ترین لحظات، رفتاری تربیتی بود زیرا آنان دعوت کنندگان به سلامت و هدایت بودند. در بسیاری از انقلابها میان هدف و وسیله و بین شعارهای مطرح شده برای جلب مردم و روشهای عملی، شکافی و فاصله ای بزرگ است. انقلاب حسینی همۀ میزانها را دگرگون کرد. این نهضت در هدفها و وسیله هایش پاک و در موضعگیریها و شعارها و رفتارش با دوست و دشمن، راست و درست بود، بلکه حتی در بحبوحه جنگ و رویارویی با دشمن، در اوج پایبندی به اخلاق فاضله بود. حسین و یارانش در مقابل اعمال زشت و غیرانسانی سپاه کوفه، همچنان برشیوۀ تربیتی خود در برخورد با آنان پای فشردند. نهضت امام حسین (ع) نهضت هدایت و بیدارگری بود، بویژه برای کسانی که فریب طاغوتیان را خورده بودند. تاریخ برای ما حکایت می کند که امام در تمام مدت نهضت از آغاز حرکت از مدینه تا
[[page 169]]آخرین لحظات زندگی شریفش به پند و اندرز و بیدارگری و ارشاد ادامه داد.
بنابراین نهضت امام حسین(ع) مدرسه ای تربیتی و اخلاقی برای همه زمانها و مکانهاست و به انقلابیون و رهبرانشان می آموزد که به آرمان شریف و والاجز با وسایل شریف و والا نمی توان دست یافت.
[[page 170]]