سفر عشق

‏‏سفر عشق‏

‏‏آن سر که راز دارِ سرِ دار می شود‏

‏‏از شرح شرحه شرحه خبردار می شود‏

‏‏ای آسمان ببار، ببار از سرِ صواب‏

‏‏در باغ، قد دوست سپیدار می شود‏

‏‏تا شهر عشق از نفس خویش پل ببند‏

‏‏روزی که چارسو همه دیوار می شود‏

‏‏روزی که صف به صف سفر عشق می رویم‏

‏‏روزی که کوچه ها همه گلبار می شود‏

‏‏فصل شکفتن است چرا بی شکوفه ایم‏

‏‏در عید هم شکوفه ما خار می شود‏

‏‏دنیا همین حکایت لبخند و گریه نیست‏

‏‏دنیا قیامتی ست که تکرار می شود‏

[[page 220]]