اولین اصلی که در موضوع سیاست خارجی چه از حیث کلامی و چه از حیث فقه سیاسی بین شیعه و اهل سنت مشترک می باشد، اصل «دعوت» است. این اصل مبتنی بر چنین اعتقادی است که مسلمین وظیفه دارند به وجه احسن دیگران را به ارزشهای دینی دعوت کنند. بنا براین پیامبر اکرم (ص) خود بر اساس چنین اصلی نامه هایی به سران کشورهای مطرح آن زمان ارسال داشتند. لذا اگر اصل «دعوت» مورد نظر باشد، ابتدا پیامبر اکرم (ص) به آن عمل کرده اند و سپس در طول تاریخ برخی افراد دیگر و در قرن اخیر نیز امام خمینی(س) شرایط را مناسب برای انجام این واجب کفایی در سطح بین المللی مناسب دیدند.
بدیهی است انجام اصل دعوت تابع شرایطی است که اگر آن شرایط فراهم باشد، عمل به آن فرض می باشد از جمله شرایط آن، شهرت داعی است که باید به عنوان دین شناس مورد قبول عقلا بوده و از حسن شهرت بین اکثریت مردم برخوردار باشد و اگر کسی چنین شرایطی را نداشت ولی با انگیزه شهرت طلبی قصد دعوت سران کشورها به ارزشهای دینی را بنماید، عقلای قوم باید به عنوان نهی از منکر مانع نامه نگاریهای وی شوند.