کوتاه سخن که یار آمد

‏‏کوتاه سخن که یار آمد‏

‏‏دفتری به امام دادم تا در آن برایم شعر‏‎ ‎‏بنگارند. با اصرار زیاد بالاخره قبول کردند‏

‏‎ ‎‏به خواهش من جواب مثبت بدهند. بعد که نوشتند، ماه رمضان فرا رسید.‏‎ ‎‏غزل را با مصرع /کوتاه سخن که یار آمد/ تمام کردند و به من گفتند: بیا‏‎ ‎‏دفتر و دستَکَت را جمع کن برو؛ دیگر ماه رمضان است و من نه شعر‏‎ ‎‏می گویم و نه شعر می خوانم؛ (چون شعر خواندن در ماه رمضان مکروه‏‎ ‎‏است.) وقتی دفتر را باز کردم در آخر آن شعری با این مصرع آغاز شده‏‎ ‎‏بود:‏

‏‏ ‏

‏‏کوتاه سخن که یار آمد‏‏            ‏‏با گیسوی مشکبار آمد‏‎[1]‎

‎ [[page 537]]

‏‏    ‏‏یادم می آید آن روز چهارشنبه بود و اول ماه رمضان هم شنبه بود. من‏‎ ‎‏گفتم هنوز که ماه رمضان نیامده، گفتند: می خواهی من پنجشنبه و جمعه را هم‏‎ ‎‏شعر بنویسم؟! فهمیدم که شعر گفتن را در پنجشنبه و جمعه مکروه می دانند.‏‎ ‎

‏‎[[page 538]]‎