دیدگاه پدرم نسبت به نهضت امام خمینی (س)
پدرم در جهت مبارزه، به اصطلاح از آن تندروهای حسابی بود. هرجا مسأله مبارزه با حکومت شاه مطرح بود، ایشان پیشقدم بود چنانکه از ابتدای شکل گیری نهضت امام خمینی در سال 41، طرفدار ایشان بود. همان طوری که بعد از دستگیری امام در سال 42، پدرم در تعطیلی بازار تبریز و به راه اندازی راهپیمایی و برپایی اجتماعات، به عنوان اعتراض به حکومت و برای آزادی امام خمینی (س) نقش بسزایی داشت و می گفت: تا
[[page 7]]امام آزاد نشود، بازار در اعتصاب خواهد بود. متأسفانه در این جریان، طرفداران آقای شریعتمداری به میان آمدند و با دستوری از ایشان اعتصاب بازار را شکستند و در طی دو هفته ای که بازار تعطیل بود، طبیعی بود که به کسبه جزء، صدمه زیادی وارد شود. پدرم برای جبران این خسارت از تجار بزرگ و عمده فروشان که به ایشان اعتماد داشتند، پول می گرفت و به این افراد کمک می کرد.
عکس امام از آن زمان تا سال 53 که ایشان در مغازه سکته کردند و از دنیا رفتند، در کنار عکس آقای حکیم در همان مغازه به دیوار نصب شده بود. سالهای 51 ـ 54 در واقع، اوج خفقان دوران حکومت محمدرضا پهلوی به شمار می رفت اگرچه در سالهای بعد فشارها کمتر شد، اما پدرم از اینکه در همان زمان، ارادت خودش را به امام ابراز کند هیچ ابایی نداشت و چون مأمورین امنیتی بازار، پدرم را می شناختند نمی توانستند کاری به کارش داشته باشند.
از دیگر قضایایی که در این خصوص به یاد دارم این است که در آن سالها، حکومت پهلوی به مناسبتهای گوناگون جشنهای زیادی برپا می کرد از جمله جشن بیست و پنجمین سال به تخت نشستن محمدرضا و یا جشن تولد پسرش، رضا، یا جشنهای 2500 ساله و جشن چهارم آبان. در این جشنها مردم و بازاریها را مجبور می کردند که بازار و اماکن دیگر را چراغانی کنند و از مردم پول هم می گرفتند و یا در مواقعی که شاه یا هویدا به تبریز می آمدند، افسران کلانتری شش که در بازار واقع شده بود به در مغازه ها می آمدند و بازاریها را وادار می کردند که چراغانی کنند اما پدرم زیر بار چراغانی برای شاه نمی رفت و به مأمورین می گفت: به شاه بگویید اگر خمس پول نفت را برای من بفرستد هر کاری بگوید برایش می کنم! به همین خاطر در مناسبتهای دیگر هم وقتی مأمورین به در مغازه پدرم می رسیدند می گفتند: به اینجا کاری نداشته باشید اینجا مسجد است!
[[page 8]]