عکس العمل امام درباره سربازی طلاب

‏‏عکس العمل امام درباره سربازی طلاب‏

‏‏برخلاف تصور و انتظار حکومت، امام صریحاً فرمودند: طلاب هم باید به سربازی‏‎ ‎‏بروند تا علاوه بر آمادگی رزمی و آموزش نظامی به وظیفه اصلی خود که آگاهی بخشیدن‏‎ ‎‏به مردم است در پادگانها ادامه بدهند. بعد از آن بسیاری از طلاب و فضلا به سربازی‏‎ ‎‏رفتند و به وظیفه ای که امام به طور عام به آنها محول کرده بودند، عمل کردند. بنده اگرچه‏‎ ‎‏آن هنگام در سن سربازی بودم و اتفاقاً چند بار هم مأمورین برای بردن من به منزل ابوی‏‎ ‎‏آمده بودند (که من در منزل نبودم) ولی پدرم که با بعضی از مأموران کلانتری محل‏‎ ‎‏آشنایی داشت با دادن پول آنها را رد می کند. به هر حال اقدام رژیم به ضرر خودش تمام‏‎ ‎‏شد و حضور طلاب در پادگانها چنان مؤثر شد که دستگاه را از کرده خود پشیمان نمود و‏‎ ‎‏دوباره پس از سال 43 معافیت تحصیلی را به طلاب علوم دینی دادند.‏

‏‏     درباره معافیت طلاب خاطره دیگری به ذهنم رسید. در سال 42 یا 43 بود که‏‎ ‎‏حکومت درصدد برآمد که از طلاب هم سرباز بگیرد. بعضی از مراجع وقت‏‎ ‎‏خواسته بودند که به شاه تلگراف بزنند و خواستار لغو این تصمیم بشوند اما امام فرموده‏‎ ‎‏بود چنین کاری نکنید. بگذارید طلبه ها به سربازی بروند طلبه اگر در کارش موفق باشد‏‎ ‎‏در سربازخانه بهتر می تواند خدمت بکند و نباید به خاطر این از شاه درخواست‏‎ ‎‏کنیم. حکومت هم آن موقع شروع به سربازگیری از طلاب کرد و بعضی از دوستان و‏‎ ‎‏بزرگان از جمله آقای هاشمی به سربازی رفتند. اگرچه آقای هاشمی به جهت‏‎ ‎‏تلاشهایی که صورت گرفت زودتر از موعد مقرر مرخص شدند ولی سایر دوستان دو‏‎ ‎‏سال سربازی را به طور کامل گذراندند و خدمات خیلی خوبی در جهت آگاهی سربازان‏‎ ‎‏انجام دادند.‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 129]]‎