علل جنجال آفرینی رژیم در قضیه شهید جاوید

‏‏علل جنجال آفرینی رژیم در قضیه شهید جاوید‏

‏‏درباره این موضوع ابتدا به عنوان مقدمه باید عرض کنم که محمدرضا پهلوی بعد از‏‎ ‎‏مراسم تاجگذاری در سال 46 تقریباً توانسته بود از راههای مختلف از جمله قوه قهریه و‏‎ ‎‏سرکوب مخالفان مشکلات سیاسی کشور را به نفع خود حل کند و ظاهراً بر اوضاع‏‎ ‎‏مسلط شود. در این میان دو موضوع در دستیابی رژیم شاه به آرامش و موفقیت بیشتر‏‎ ‎‏نقش بسزایی داشت یکی از آنها دستگیری اکثر اعضای گروه کمونیستی سیاهکل و‏‎ ‎‏به دنبال آن لو رفتن اعضای اولیه و متدین سازمان مجاهدین خلق مثل شهید حنیف نژاد،‏‎ ‎‏بدیع زادگان، سعید محسن و شریف واقفی بود که موفقیت بسیار مهمی برای رژیم‏‎ ‎‏به حساب می آمد زیرا با دستگیری اینها ظاهراً آخرین مرحله از دور جدید مبارزات‏‎ ‎‏مسلحانه که همزمان با قیام امام خمینی شکل گرفته بود، به پایان می رسید و خیال رژیم از‏‎ ‎

‏
‏‎[[page 262]]‎‏این بابت راحت می شد. مشکل دیگری که دستگاه پهلوی با آن رو به رو بود مسأله‏‎ ‎‏مبارزات امام بود که رژیم سعی می کرد با تبعید ایشان به نجف با این تصور که ایشان در‏‎ ‎‏نجف و در میان علمای برجسته آنها جلوه ای نخواهد داشت و در بین آنها ذوب خواهد‏‎ ‎‏شد یاد و نامش را محو کند. تلاش بعدی رژیم در مواجهه با امام بعد از رحلت آقای‏‎ ‎‏حکیم شروع شد به این صورت که با ارسال تلگراف تسلیت برای آقایان شریعتمداری و‏‎ ‎‏خوانساری درصدد برآمد که مرجعیت شیعیان را لااقل در ایران در این دو نفر منحصر‏‎ ‎‏کند و با منزوی کردن امام و کم کردن مقلدین و طرفدارانش زمینه تداوم و تکامل انقلاب‏‎ ‎‏و قیام ایشان را از بین ببرد که البته در این مورد با شکست و ناکامی مواجه شد و اما رژیم‏‎ ‎‏سفاک پهلوی با توجه به اقدامات سرکوب گرانه اش از یک سو و تبلیغات وسیعی که از‏‎ ‎‏سوی دیگر انجام می داد توانسته بود تا حدود زیادی افراد مبارز و ناراضی را خاموش‏‎ ‎‏سازد و افراد بیخبر و ناآگاه را به حامیان خویش مبدل کند که این مدافعین غافل اغلب در‏‎ ‎‏نقاط دور افتاده و روستایی قرار داشتند؛ به همین خاطر یکی از مشکلات ما در سفرهای‏‎ ‎‏تبلیغی به روستاها سر و کله زدن با این مدافعین بی جیره و مواجب شاه بود که از ما‏‎ ‎‏می خواستند در پایان سخنرانی حتماً برای سلامتی شاه و فرح و ولیعهدش دعا کنیم.‏‎ ‎‏متأسفانه من در تمام مناطق روستایی در استانهای مختلف با این مسأله رو به رو شدم در‏‎ ‎‏استانهای آذربایجان غربی و شرقی و همدان و کرمان... حتی به طور مشخص یادم می آید‏‎ ‎‏که یک بار برای تبلیغ به روستایی در اطراف رفسنجان در نزدیکی بهرمان زادگاه آقای‏‎ ‎‏هاشمی رفته بودم و در آنجا نیز از من خواستند که برای شاه دعا کنم ولی من هیچ گاه زیر‏‎ ‎‏بار این خواسته نامعقول مردم روستا نرفتم که باعث ناراحتی و دلخوری آنها می شد و‏‎ ‎‏گاهی من مجبور می شدم بدون گرفتن چیزی از آنها روستا را ترک کنم و همین مسأله‏‎ ‎‏موجب شد که من به طور کلی تبلیغ در روستاها را کنار بگذارم و در مجموع رژیم کم کم‏‎ ‎‏داشت به اهدافش نزدیک می شد اما اطلاعیه جمعی از مدرسین و بزرگان حوزه و‏‎ ‎‏معرفی حضرت امام خمینی به عنوان مجتهد اعلم و آگاه به زمان و شایسته برای احراز‏‎ ‎‏مقام مرجعیت همه معادلات رژیم را در این خصوص برهم زد و امام به عنوان مرجع‏‎ ‎‏تقلید برای عموم مردم ایران مطرح شد و استقبال وسیعی از طرف مردم برای تقلید از‏‎ ‎

‏
‏‎[[page 263]]‎‏ایشان صورت گرفت. حضرت امام با اینکه بعد از قیامش در سال 42 نامش پرآوازه شد‏‎ ‎‏ولی چون خود ایشان مخالف تبلیغ برای مرجعیتش بود این بُعد قضیه مسکوت ماند و تا‏‎ ‎‏سال 49 و رحلت آقای حکیم، امام نگذاشت کسی از اطرافیانش قدمی برای توسعه‏‎ ‎‏مرجعیت ایشان بردارد به همین دلیل تا آن زمان اکثر مردم ایران از آقای حکیم تقلید‏‎ ‎‏می کردند. بعد از صدور اطلاعیه و تمایل شدید مردم برای تقلید از امام و ناکامی رژیم در‏‎ ‎‏اجرای نقشه هایش طبیعی بود که از دست امام و پدیدآورندگان آن اطلاعیه سخت‏‎ ‎‏عصبانی و خشمگین باشد و چون دیگر کار از کار گذشته بود رژیم شاه به قصد انتقام‏‎ ‎‏گرفتن در کمین نشست و مترصد فرصت مناسب شد. یکی ـ دو سال از این قضیه‏‎ ‎‏نگذشته بود که کتاب ‏‏شهید جاوید‏‏ تألیف آقای صالحی نجف آبادی که ضمناً از تهیه کنندگان‏‎ ‎‏و امضاکنندگان اصلی آن اطلاعیه بود منتشر شد و تقریظهایی از جانب اساتید بزرگ‏‎ ‎‏حوزه مانند آقای منتظری و آقای مشکینی که آن اطلاعیه را نیز امضا کرده بودند بر این‏‎ ‎‏کتاب نوشته شد. کتاب ‏‏شهید جاوید‏‏ یک کتاب تاریخی تحقیقی بود که با چشم پوشی از‏‎ ‎‏بعضی اشتباهات و اشکالات وارد و غیر وارد بر آن یک کتاب سیاسی نیز به شمار‏‎ ‎‏می آمد که شاید این جنبه از کتاب چندان مورد توجه عموم مردم قرار نگرفت. سیاسی‏‎ ‎‏بودن ‏‏شهید جاوید‏‏ از آن جهت بود که با ادله و شواهد تاریخی اثبات می کرد که حضرت‏‎ ‎‏امام حسین (ع) به انگیزه تشکیل حکومت، حرکت و قیام خویش را آغاز نمود و هدفش‏‎ ‎‏تنها این نبود که به کربلا بیاید و به شهادت برسد. حضرت سیدالشهدا گذشته از جنبه‏‎ ‎‏امامت و عصمتش به عنوان یک انسان عاقل و آگاه به زمان و اهل سیاست و تدبیر، اوضاع‏‎ ‎‏زمانه اش را به دقت زیرنظر داشت و هنگامی که زمینه را برای قیام و به دست گرفتن زمام‏‎ ‎‏امور مهیا دید حرکتش را آغاز کرد منتها در میانه راه شرایط دیگری پدید آمد و امام به آن‏‎ ‎‏هدف اولیه اش نرسید همان طوری که حضرت علی (ع) نیز موقعی که آمادگی مردم را‏‎ ‎‏برای پذیرش خلافتش دید بیعتشان را پذیرا شد. کتاب ‏‏شهید جاوید‏‎[1]‎‏ با این مضمون یک‏‎ ‎
‏‎[[page 264]]‎‏پیام مهم اساسی و سیاسی برای علما و عامه مردم دربرداشت و آن پیام این بود که علما و‏‎ ‎‏مردم باید از امام و مقتدا و محبوبشان امام حسین (ع) این درس را نیز بیاموزند و در فکر‏‎ ‎‏تأسیس یک نظام اسلامی باشند همان طوری که امام حسین (ع) برای این هدف قیام کرد‏‎ ‎‏و جان خود و فرزندان و اصحابش را برای آن هدف والا گذاشت. قوّت گرفتن این فکر و‏‎ ‎‏مسأله در اذهان مردم یک زنگ خطر جدی و مهم برای رژیم پهلوی بود زیرا با این ایده‏‎ ‎‏اساس و بنیان حکومت پهلوی و اساساً نظام سلطنتی متزلزل می شد و حتی مشروعیت‏‎ ‎‏ظاهری اش را نیز از دست می داد زیرا مردم درمی یافتند که حکومت حق، حکومتی‏‎ ‎‏است که بر مبنای اسلام پی ریزی شود و باید برای رسیدن به چنین حکومتی همانند امام‏‎ ‎‏حسین (ع) مبارزه و جانفشانی کرد؛ به همین علت رژیم حساسیت ویژه ای نسبت به این‏‎ ‎‏کتاب و کتاب ‏‏ولایت فقیه‏‏ حضرت امام که پیش از آن و به طور مستقیم مسأله حکومت‏‎ ‎‏اسلامی را در عصر حاضر مطرح کرده بود از خود نشان داد و در صدد برآمد که با این‏‎ ‎‏کتاب و مؤلف و تأییدکنندگانش بشدت برخورد کند. خصوصاً که همین افراد در معرفی‏‎ ‎‏امام به عنوان اعلم مجتهدین، بیشترین نقش را ایفا کرده بودند و باید از آنان انتقام گرفته‏‎ ‎‏می شد. برنامه ای که رژیم پهلوی برای مقابله با این کتاب طرح ریزی کرده بود به طور‏‎ ‎‏مشخص سه هدف عمده را دنبال می کرد: هدف اول ضربه زدن به خود کتاب و دیدگاه‏‎ ‎‏سیاسی مطرح شده در آن بود. هدف دوم لطمه زدن به حیثیت نویسنده محترم کتاب و‏‎ ‎‏اساتید انقلابی و بزرگ حوزه که کتاب را مورد تأیید قرار داده و بر آن تقریظ نوشته بودند،‏‎ ‎‏بود. هدف سوم که شاید هدف اصلی و مهم این برنامه بود خدشه وارد کردن به وجهه و‏‎ ‎

‏
‏‎[[page 265]]‎‏موقعیت خود امام به عنوان بانی تز ولایت فقیه و حکومت اسلامی در قرن اخیر بود.‏‎ ‎‏رژیم تصور می کرد که با اجرای این برنامه و لطمه زدن به انقلابیون طرفدار امام و حذف‏‎ ‎‏آنها از جامعه می تواند ضربه مهمی بر امام وارد کند همان طوری که سیاست شیطانی‏‎ ‎‏سلاطین جور در طول تاریخ این بود که برای مقابله با شخصیتهای محبوب و بزرگ و‏‎ ‎‏ضربه زدن به آنها و جلوگیری از اقبال مردم نسبت به آنها ابتدا دوستان و اطرافیان و‏‎ ‎‏هواداران نزدیک شخصیت آن فرد محبوب را تضعیف کنند و بعد به راحتی او را از میدان‏‎ ‎‏مبارزه بیرون برانند مانند اقداماتی که معاویه در مقابله با امام علی (ع) و امام حسن (ع)‏‎ ‎‏انجام داد و با صرف مبالغ هنگفتی سعی کرد یاران نزدیک این دو امام بزرگوار را به‏‎ ‎‏سمت خودش بکشاند و به صورتهای گوناگون آنها را از حضرت امیر (س) و امام‏‎ ‎‏حسن (ع) دور کند تا در نهایت به هدفش که تسلیم این دو امام در برابر خواسته هایش بود‏‎ ‎‏نایل شود. رژیم پهلوی نیز با این تصور و با توجه به آن اهداف دست به کار شد و بدیهی‏‎ ‎‏بود که می بایست کارش را از خود حوزه و از میان روحانیون آغاز کند این بود که دستهای‏‎ ‎‏پنهان و پیدای رژیم به تحریک علما و روحانیون مشغول شد و آنها را به برخورد و مقابله‏‎ ‎‏شدید با این کتاب کشاند.‏

‏‎ ‎

‏‎[[page 266]]‎