خاطرات حجت الاسلام والمسلمین رحیمیان
بسم الله الرحمن الرحیم
از ویژگیهای اخلاقی که در طول مدت آشنایی در نجف تا همکاری و ارتباط نزدیک در جماران، برای بنده محرز و آشکار شد، بعضی از نکات اخلاقی بسیار والایی است که معمولاً در انسانهای مؤمن و برجسته قابل مشاهده هست، به عنوان یک صفت اخلاقی پایدار. حاج احمد آقا، حتی در شرایط قبل از انقلاب و بالاخره به عنوان فرزند یک مرجع و یک شخصیت والا و نامدار در جهان اسلام، طبعاً خدای ناکرده چنانچه می خواست نه سوءاستفاده و حتی اگر حسن استفاده هم می خواست بکند، راه و مجال گسترده ای برای او بود. ولی هرگز در ارتباط با مسائل مالی و دنیوی، کمترین دلبستگی را در او مشاهده نکردم. من در جماران به عنوان یکی از مسؤولین مسائل مالی حضرت امام، دلبستگی به مال دنیا و زخارف دنیا و ریاست دنیا و عناوین اعتباری دنیا، و هر چه را که از مقوله مسائل دنیایی و مادی بنامیم، یک گرایشی، نشانه ای از گرایش ایشان نسبت به این مسائل، جداً پیدا نکردم. و من غافل بودم از جملاتی که حضرت امام در همین رابطه بیان کرده بودند نسبت به حاج احمد آقا. اتفاقاً بعد از رحلتشان برخورد به این جملات پیدا کردم، دیدم عجب جملات معنی دار و عمیق و درستی هست. یعنی منهای جملات امام برای بنده با مشاهداتی که در متن زندگی ایشان و با برخوردهای ایشان با مسائل مالی و دنیوی من شاهد بودم کاملاً تطابق دارد. همچنین نسبت به مسائل اخلاقی.
یعنی واقعاً ایشان اخلاق پاکی داشت. حتی در مقام مزاح و شوخی حتی در مقام کلام، و حتی در مقام شوخی کلامی هم من چیزی که خلاف اخلاق باشد، در طول مدت جوانی و کمال ایشان مشاهده نکردم و از او نشنیدم. با اینکه زیاد در جلسات و به اصطلاح در
[[page 292]]دیدارهای خصوصی ایشان هم چه در نجف و چه در جماران، در محضر ایشان بودم، ولی باز هم از این جهت شباهت بسیار به حضرت امام داشتند، در طهارت و پاکی اخلاق و دوری از رذایل اخلاقی و مسائل مربوط به کششهای شیطانی. واقعاً انسانی وارسته واز بند رسته و از کسانی بود که شیطان بر ایشان هیچ تسلطی نسبت به این موارد و مسائل نداشت.
در ارتباط با بنیاد شهید که ایشان مخصوصاً در این ماههای اخیر به صورت بی دریغ و بدون کمترین استنکاف و ابا، علی رغم بیماریشان، علی رغم پادردشان، کمردردشان، هیچ پیشنهادی به ایشان نشد و هیچ درخواستی از ایشان در ارتباط با بنیاد نشد مگر اینکه پاسخ صد در صد مثبت دادند. حتی دو روز بعد از حادثه بیماریشان که پرسنل بنیاد شهید تهران بروند خدمتشان در حسینیه ملاقات داشته باشند و برایشان صحبت کنند. یعنی حتی اجزای بنیاد در حالی که روال معمول ایجاد می کرد، شخصیت ایشان ایجاب می کرد که
اگر درخواستی می بود باید از طریق بنده باشد برای بنیاد، آن، هم در رأس بنیاد و تشکیلات اصلی بنیاد ولی می خواهم بگویم حتی اگر از دانشگاه، دانشجویی می رفت، کارمندی از یک اداره می رفت و درخواستی از ایشان می کرد، ایشان بدون استثنا همه را پاسخ مثبت می دادند و نمونه هایش برنامۀ خیلی جالبی بود که فیلمش هست، سخنانشان هم هست در بهشت زهرا، روز شهادت و ایثار در دوم رمضان گذشته و شب بیست و یکم ماه رمضان که بنیاد مراسمی را برگزار کرد در مرقد حضرت امام. ایشان آن صحبت مفصّل را با نکات جالبی که مخصوصاً در آن سخنرانی، ایشان بیان داشتند، اینها نمونه هایی بود از برنامه اخیرشان. بعد ملاقاتی که با دانشگاه شاهد داشتند.
علاوه بر این دو سه بار ایشان به بنده تأکید کردند که من دلم می خواهد و احساس می کنم که یک کاری در بنیاد انجام بدهم. من اول نمی فهمیدم ایشان چه می خواهد بگوید. فکر می کردم مثلاً یعنی یک همکاری. می گفتم خوب همین که شما راه می دهید، بنیادی ها می آیند، شما تشریف می آورید در مراسم بنیاد، این بهترین کار است گفت نه. منظورم این است که مثل این کارمندانی که در بنیاد هستند، می روند در ارتباط با بچه های شهدا کاری می کنند، مثل این کارمندان، نه برای انعکاس و خبر و تلویزیون و اینها، یک کار مثل کارمندان. مگر کارمندان را مثلاً در اخبار در رادیو-تلویزیون این طرف و آن طرف مگر منعکس می کنید؟یک کارمندی می رود یک کاری می کند. من می خواهم مثل آن کارمندان یک کاری برایم جور بکنید که با وضعیت من جور باشد و من بروم برای این بچۀ
[[page 293]]شهدا انجام بدهم، برای خانواده ها. که من چند جور پیشنهاد را ارائه دادم و اینها هیچ کدامش آن نشد که ایشان می خواست. به هر صورت ما نتوانستیم آن بستر مناسب را برای انجام خواست ایشان فراهم بکنیم که ایشان مثل یک کارمند عادی بنیاد در ارتباط با خانواده ها کاری را به صورت افتخاری و بدون اینکه کسی متوجه بشود، انجام بدهد. یک نکته هم من اشاره بکنم در ارتباط با آن حالتهای وارستگی و احتیاط و حذرشان از مسائل دنیوی و مادی و خلاصه اینکه مبادا در ارتباط با مسائل مادی و حق الناس و دیگران، مشغول الذمه باشد، خیلی مقید بود.
اوّلاً همیشه اگر ما کمترین کاری را درباره ایشان به عنوان وظیفه و عاشقانه انجام می دادیم، ایشان مکرر در مکرر تشکر و عذرخواهی می کردند. که البته همین حالت را مخصوصاً ما در ماههای آخر زندگی حضرت امام شاهد بودیم. که از خادم هایشان چطور تشکر می کردند و با کمال بزرگواری عذرخواهی هم می کردند. که این خودش حالا یکی از جنبه های خاص صفات اخلاقی ایشان بود. اصلاً گاهی مکرر می شد که ایشان ابتدا به ساکن زنگ می زدند به اینجا، بنیاد. احوال می پرسیدند. دلم تنگ شده برایت، شما مورد علاقۀ حضرت امام بودید. همین فقط می خواستند احوالپرسی بکنند و این دو جمله را بگویند. یا خدمتشان می رسیدیم، می آمدند بیرون، همیشه دعایی داشتند جملاتی را که حاکی از محبت خودشان یا محبتی که به خاطر حضرت امام، نسبت به دوستان حضرت امام داشتند، ابراز بکنند. و این محبتها را نمی گذاشتند قطع بشود و کم رنگ بشود و فراموش بشود این روابط.
به هر صورت حالا این واقعاً علامتی بود از اینکه خود ایشان دریافته بود که در حال رفتن است؟که باید کارهایش را، حساب و کتابهایش را با مردم، با خدا، صاف کند، برود؟ دین هایش را حتی به بنیاد شهید، به خانوادۀ شهید، به نظام، به رهبری، به ولایت، ادا بکند، برود آیا این بود؟حالا اگر هم چنین احساسی را برای رفتن و یا آمادگی را برای رفتن به صورت خاص، نداشت به هر صورت او همواره مثل یک انسان مؤمن و شاگرد دست پروردۀ حضرت امام، آمادۀ رفتن بود و هیچ وقت باری و مسؤولیتی را از امروز برای فردا باقی نمی گذاشت.
«عاش سعیدا و مات سعیدا والسلام علیه یوم ولد و یوم مات و یوم یبعث حیا» ان شاءالله.
[[page 294]]