برگهای زندگی
بخش ضمیمه (ویژه سالگرد رحلت حجة الاسلام و المسلمین حاج سیداحمد خمینی)
آخرین روزهای فصل سرد است و جوانه های روییده بر شاخۀ درختان خبر از تغییر فصل می دهند. چشمه سار محبت از سراشیبی کوههای پربرف جاری است و زمزمه کنان دست گلهای بهاری را می گیرد و از کتم عدم به درمی آورد و بر مقدم بهار می نشاند، همه چیز بوی آغاز می دهد و عطر تولد دارد؛ در کوی و برزن، تبدیل شدن ململ برف زمستان به دیبای پر نقش و نگار، شوق زندگی را در دل انسان صد چندان می کند.
اما در چنین لحظه هایی یاد عزیزی از دست رفته گرد غم بر این همه زیبایی می پاشد و بر تو
[[page 374]]
می باوراند که جهان فانی است و باید از پل زندگی عبور کرد و بر دروازه های مرگ گام نهاد؛ چه در پایانی ترین روزهای سال باشد و چه در طلیعه نوروز و فصل شادی و سرور؛ بیگمان باید تا انتهای فصل زندگی سَفر کرد و برگ برگ آن را خواند و پشت سر گذاشت؛ و اینک در آستانۀ دومین سالگرد رحلت جانسوز یادگار گرامی حضرت امام(س) سید بزرگوار و آموزگار لبخند و مودّت و محبت، حاج احمد آقا، یادش را زنده می گردانیم و از فضایل او سخن می گوییم: «روحش شاد»
[[page 375]]