مصرف خمس
مسأله 1843- خمس را باید دو قسمت کنند:یک قسمت آن سهم سادات است و باید به سید فقیر،یا سید یتیم یا به سیدی که در سفر درمانده شده بدهند.و نصف دیگر آن سهم امام علیه السلام است که در این زمان باید به مجتهد جامع‌الشرائط بدهند یا به مصرفی که او اجازه می‌دهد برسانند.ولی اگر انسان بخواهد سهم امام را به مجتهدی که از او تقلید نمی‌کند بدهد،در صورتی به او اذن داده می‌شود که بداند آن مجتهد و مجتهدی
[[page 368]]که از او تقلید می‌کند،سهم امام را به یک طور مصرف می‌کنند.
مسأله 1844- سید یتیمی که به او خمس می‌دهند،باید فقیر باشد ولی به سیدی که در سفر درمانده شده،اگر در وطنش فقیر نباشد می‌شود خمس داد.
مسأله 1845- به سیدی که در سفر درمانده شده،اگر سفر او سفر معصیت باشد،بنابر احتیاط واجب نباید خمس بدهند.
مسأله 1846- به سیدی که عادل نیست می‌شود خمس داد ولی به سیدی که دوازده امامی نیست،نباید خمس بدهند.
مسأله 1847- به سیدی که معصیت کار است،اگر خمس دادن کمک به معصیت او باشد،نمی‌شود خمس داد و به سیدی هم که آشکارا معصیت می‌کند،اگرچه دادن خمس کمک به معصیت او نباشد،بنابر احتیاط واجب نباید خمس بدهند.
مسأله 1848- اگر کسی بگوید سیدم نمی‌شود به او خمس داد مگر آن که دو نفر عادل، سید بودن او را تصدیق کنند یا در بین مردم به طوری معروف باشد که انسان یقین کند سید است.
مسأله 1849- به کسی که در شهر خودش مشهور باشد سید است،اگرچه انسان به سید بودن او یقین نداشته باشد می‌شود خمس داد.
مسأله 1850- کسی که زنش سیده است بنابر احتیاط واجب نباید به او خمس بدهد که به مصرف مخارج خودش برساند،ولی اگر مخارج دیگران بر آن زن واجب باشد و نتواند مخارج آنان را بدهد.جایز است انسان خمس به آن زن بدهد که به مصرف آنان برساند.
مسأله 1851- اگر مخارج سیدی که زن انسان نیست بر انسان واجب باشد بنابر احتیاط
[[page 369]]واجب،نمی‌تواند از خمس،خوراک و پوشاک او را بدهد،ولی اگر مقداری خمس ملک او کند که به مصرف مخارج خودش برساند مانعی ندارد.
مسأله 1852- به سید فقیری که مخارجش بر دیگری واجب است و او نمی‌تواند مخارج آن سید را بدهد،می‌شود خمس داد.
مسأله 1853- احتیاط واجب آن است که بیشتر از مخارج یک سال به یک سید فقیر خمس ندهند.
مسأله 1854- اگر در شهر انسان سید مستحقی نباشد و احتمال هم ندهد که پیدا شود، یا نگهداری خمس تا پیدا شدن مستحق،ممکن نباشد،باید خمس را به شهر دیگر ببرد،و به مستحق برساند و می‌تواند مخارج بردن آن را از خمس بردارد و اگر خمس از بین برود،چنانچه در نگهداری آن کوتاهی کرده،باید عوض آن را بدهد و اگر کوتاهی نکرده،چیزی بر او واجب نیست.
مسأله 1855- هرگاه در شهر خودش مستحقی نباشد ولی احتمال دهد که پیدا شود اگرچه نگهداری خمس تا پیدا شدن مستحق ممکن باشد می‌تواند خمس را به شهر دیگر ببرد،و چنانچه در نگهداری آن کوتاهی نکند و تلف شود،نباید چیزی بدهد.
ولی نمی‌تواند مخارج بردن آن را از خمس بردارد.
مسأله 1856- اگر در شهر خودش مستحق پیدا شود،باز هم می‌تواند خمس را به شهر دیگر ببرد و به مستحق برساند،ولی مخارج بردن آن را باید از خودش بدهد و در صورتی که خمس از بین برود،اگرچه در نگهداری آن کوتاهی نکرده باشد ضامن است.
[[page 370]] مسأله 1857- اگر با اذن حاکم شرع خمس را به شهر دیگر ببرد و از بین برود لازم نیست دوباره خمس بدهد و همچنین است اگر به کسی بدهد که از طرف حاکم شرع وکیل بوده که خمس را بگیرد و از آن شهر به شهر دیگر ببرد.
مسأله 1858- اگر خمس را از خود مال ندهد و از جنس دیگر بدهد باید به قیمت واقعی آن جنس حساب کند،و چنانچه گران‌تر از قیمت حساب کند،اگرچه مستحق، به آن قیمت راضی شده باشد،باید مقداری را که زیاد حساب کرده بدهد.
مسأله 1859- کسی که از مستحق طلبکار است و می‌خواهد طلب خود را بابت خمس حساب کند،بنابر احتیاط واجب باید خمس را به او بدهد و بعد مستحق بابت بدهی خود به او برگرداند.
مسأله 1860- مستحق نمی‌تواند خمس را بگیرد و به مالک ببخشد،ولی کسی که مقدار زیادی خمس بدهکار است و فقیر شده و می‌خواهد مدیون اهل خمس نباشد،اگر مستحق راضی شود که خمس را از او بگیرد و به او ببخشد اشکال ندارد.
[[page 371]]