6-شک در نماز مستحبی
مسأله 1193- اگر در شماره رکعت‌های نماز مستحبی شک کند،چنانچه طرف بیشتر شک،نماز را باطل می‌کند،باید بنا را بر کمتر بگذارد؛مثلاً اگر در نافلۀ صبح شک کند که دو رکعت خوانده یا سه رکعت،باید بنا بگذارد که دو رکعت خوانده است و اگر طرف بیشتر شک،نماز را باطل نمی‌کند؛مثلاً شک کند که دو رکعت خوانده یا یک رکعت به هر طرف شک عمل کند،نمازش صحیح است.
مسأله 1194- کم شدن رکن،نافله را باطل می‌کند بنابر احتیاط واجب،ولی زیاد شدن رکن،آن را باطل نمی‌کند،پس اگر یکی از کارهای نافله را فراموش کند و موقعی یادش بیاید که مشغول رکن بعد از آن شده باید آن کار را انجام دهد و دوباره آن رکن را به‌جا آورد؛مثلاً اگر در بین رکوع یادش بیاید که سوره را نخوانده،باید برگردد و سوره را بخواند و دوباره به رکوع رود.
مسأله 1195- اگر در یکی از کارهای نافله شک کند،خواه رکن باشد یا غیر رکن،چنانچه محل آن نگذشته،باید به‌جا آورد و اگر محل آن گذشته،به شک خود اعتنا نکند.
مسأله 1196- اگر در نماز مستحبی دو رکعتی،گمانش به سه رکعت یا بیشتر برود یا گمانش به دو رکعت یا کمتر برود باید به همان گمان عمل کند،مگر آن که موجب بطلان باشد که در این صورت گمان،حکم شک را دارد،مثلاً اگر گمانش به یک رکعت می‌رود احتیاطاً باید یک رکعت دیگر بخواند.
مسأله 1197- اگر در نماز نافله کاری کند که برای آن سجدۀ سهو واجب می‌شود،یا
[[page 214]]یک سجده یا تشهد را فراموش نماید،لازم نیست بعد از نماز،سجدۀ سهو یا قضای سجده و تشهد را به‌جا آورد.
مسأله 1198- اگر شک کند که نماز مستحبی را خوانده یا نه،چنانچه آن نماز مثل نماز جعفر طیّار وقت معیّن نداشته باشد،بنا بگذارد که نخوانده است.و همچنین است اگر مثل نافلۀ یومیه وقت معیّن داشته باشد و پیش از گذشتن وقت شک کند که آن را به‌جا آورده یا نه،ولی اگر بعد از گذشت وقت شک کند که خوانده است یا نه،به شک خود اعتنا نکند.
[[page 215]]