مقتل نگاری در آیینۀ تاریخ
دکتر محمود یزدی مطلق (فاضل)
در زمینۀ مقتل نگاری، بیش از یک هزار اثر مدون وجود دارد که به زبان پارسی و تازی و از شیعه و سنی با محاسبت جنبی وجود دارد.
مقتل نگاری به معنای ثبت روایات و قصص شهادت امام حسین (ع) و یارانش و توصیف واقعۀ خون انگیز کربلا به منظور تبیین و تداوم بخشیدن مکتب تشیع از نسلی به نسل دیگر است که با ظهور واقعۀ کربلا آغاز شده و همچنان ادامه دارد. شیخ طوسی (م – 460 هـ. ق) در کتاب الفهرست، از کتابی به نام «مقتل الحسین (ع)» خبر می دهد که توسط اصبغ بن نباته که از خواص اصحاب حضرت علی بن ابی طالب (ع) بود و بعد از آن حضرت هم در قید حیات بود، تألیف شده است. از آن هنگام، تا امروز این حادثۀ جانسوز در تارک تاریخ ثبت شده است.
مقتل خوانی، مرثیه خوانی و بیان حکایت شهادت امام (ع) و یارانش و از روزگار رسول خدا (ص) معمول گشته است که اسناد آن در منابع شیعه و سنی موجود است. این شیوه بعدها نیز از جانب ائمه هدی (ع) همواره مورد تأیید بوده و شیعیان به آن تشویق می شده اند.
اما هدف از مقتل نگاری و مرثیه خوانی چیست؟
تبیین اهداف عاشورا، تحکیم و استمرار بخشیدن به آنها از عمده اهدافی می باشد که به اشکال مختلفی، همانند ایجاد آگاهی اجتماعی و سیاسی، باطل تسیزی و فضیلت طلبی تجلی می کند.
تأکید به برپایی احکام دین و ایجاد روحیۀ عمیق عرفانی در ضمن عمل سیاسی از دیگر اهداف این فعالیت هاست.
[[page 190]]