مناقب حسینی در مسند احمد بن خلیل
سید کاظم طباطبایی
مسند احمد بن حنبل(241 هج) یکی از کهن ترین و گسترده ترین مجموعه های حدیثی اهل سنت و مؤلف آن یکی از بزرگترین محدثان و فقیهان ایشان است. یکی از ویژگی های مسند احمد در برداشتن احادیثی است که بر بسیاری از باورهای شیعی صحه می گذارد. این ویژگی مسند احمد، همواره نزد عالمان، بویژه دانشمندان شیعی محل تأمل بوده است.
احمد بن حنبل به دلیل اینکه تحت تأثیر رفتار امامان(ع) و یا شاگردان ایشان بود و یا به دلیل برخورداری از روحیه دلیری از روحیۀ دلیری و انصاف، مقدار نه چندان کمی از مناقب اهل بیت را در مسند خویش به ودیعت نهاده است.
در این مجموعۀ بزرگ، پاره ای از احادیث، بیانگر منقبت های سرور شهیدان(ع) است. در گشت و گذاری شتاب زده در آن می توان به برخی از این مناقب اشاره کرد:
الف- مأمور بودن پیامبر(ص) در نامگذاری حسین(ع)
ب- شباهت حسین به پیامبر(ص)
ج- حسین از پیامبر و پیامبر از حسین است.
د- دوستی با حسین، دوستی با پیامبر و کینه توزی با او، کینه توزی با پیامبر است.
ه- حسین سرور جوانان اهل بهشت است.
و- حسین در قیامت با پیامبر هم جایگاه است.
ز- حسین ریحانه رسول خدا(ص) است.
ح- حضور امام حسین(ع) در مباهلۀ پیامبر(ص) با مسیحیان نجران.
ل- نزول آیه تطهیر.
ی- خبر شهادت امام حسین(ع) از زبان پیامبر(ص).
[[page 121]]