حماسۀ حسینی و ظهور حقیقت آدمی
مصطفی دلشاد تهرانی
حماسۀ حسینی، کربلا و عاشورا، دو چهره دارد. یکی در ظرف و مکانی خاص قرار می گیرد و چهره ای است تاریخی، جغرافیایی و ملکی و دیگری فرا تاریخی و فرا جغرافیایی، ملکی و منسلخ از زمان و مکان.
آدمی قوس نزولی را طی کرده است و باید قوس صعودی را طی کند و این جز با هجرت و جهاد میسر نیست. کربلا و عاشورا جلوه های زیبای این هجرت و جهاد،این دعوت،مبارزه و تلاش است. حسین همگان را به این راه و تاسی از خویش دعوت می کند،دعوتی فرا تاریخی و فرا جغرافیایی،از همه مردمان، در همه تاریخ.
حماسه حسینی، حماسه آزاد شدن از اسارت و تلاش در جهت ظهور حقیقت آدمی است بیش از هر زمان به کربلا و عاشورا نیاز است،زیرا آدمی سخت در اسارت است،همه چیز را رنگ مادی زده و در سیطره کمیت در آورده است.
شأن کربلا و عاشورا،حریت بخشیدن است و هر که گام در کربلا نهاد و عاشورا را پذیرا شد، حر شد و از دوزخ رست و به بهشت آزادگی پیوست.
دنیا مانع ظهور حقیقت آدمی است. مردم بندگان دنیا هستند و دین لقلقه زبانشان،حمایت و پشتیبانی از دین تا آنجاست که زندگیشان در رفاه است. آدمی هر چه را که دوست بدارد،گرد آن طواف می کند و به مدار آن سیر می نماید.
دعوت حسین (ع)دعوت به دل کندن از دنیا و رفع کمال و خروج از مدار انیت و انانیت و قرار گرفتن در مدار توحید و عبودیت است. کنار گذاشتن ذلت و دست یافت به عزت است.
این دعوت همچنان به گوش میرسد و هر که را که بدان لبیک گوید حیات می بخشد و حقیقت وجودی اش را شکوفا می کند.
[[page 77]]