ای شعر

‏‏ای شعر‏

‏‏ ‏

‏ حسین علی الحاج حسن‏

‏‏برق چشمان تو‏

‏‏آرامش سحرگاه است‏

‏‏خاطره، حضور و گرماست‏

‏‏نجوای من، آه.‏

‏‏وطنم را اشغال کردند‏

‏‏هویتم را گسستند‏

‏‏خاکم را لگدکوب کردند.‏

‏‏آه، ای شعر، ‏

‏‏درنگ کن!‏

‏‏هراسان نیستم‏

‏‏که تولد او‏

‏‏تاریخ را فتح می کند‏

‏‏و نامها را می گسلد‏

‏‏پدرم از قبر خود برخاست‏

‏‏در قیامت دنیا، نه رستاخیز‏

‏‏زخمها را دید‏

‏‏با مردگان همراه شد‏

‏‏و پرسید: ‏

‏‏چه کسی شرف را زیر پا گذاشت؟‏

‏‏چه کسی‏

‏‏کودکان را سر برید؟‏

‏
‏‎[[page 136]]‎‏چه کسی‏

‏‏لبخند را دزدید؟‏

‏‏پدرم گریست‏

‏‏خمینی کوچید.‏

[[page 137]]