برای امام خمینی(ره)
ماجد سحرعلی (اسیر عراقی)
در روزگار سکوت
صدایی به گوش رسید
که «الله اکبر» می گفت
و ملتی را بیدار کرد
که تمام عمر خفته بود
- ملتی اندوهگین-
صدای او،
خودکامگان را رسوا می کرد
به قیامگران خط می داد
قوم سرگشته را راه می نمود
وغرور خودکامگان را ویران می ساخت.
صدای او،
صدای علی(ع) بود
که می غرید(می توفید)
زندگی را خوار می دید.
مردم،
ندا را پاسخ گفتند
فریادها به قلب آسمان رسید
[[page 131]]هزاران خون ریخته شد
و سازش نکرد.
گفت: تا پیروزی بر خودکامگان می جنگیم
از خاک نیاکانش تبعید شد
سالهای سال در غربت زیست؛
اما عقب ننشست
سازش نکرد
که راه حق
همواره به ایستادگی اش می خواند
جام شکیبایی نوشید
یارانش شهید شدند؛
اما او
الگویش حسین(ع) بود
ناچارش کردند که به سرزمین کفر برود
و او فرمود:
تا سرحد مرگ ادامه خواهیم داد.
[[page 132]]