برای امام مصاحبت کسانی که احساس می کردند از دیگران باتقواترند جالب تر بود و بودن با این افراد ایشان را خوشحال تر می کرد. در ابتدا با دید منصفانه به افراد نگاه می کردند؛ گویی فردی درستکار و معتقد است، مگر خلافش ثابت می شد. اما در مواردی که می خواستند به کسی حکمی بدهند یا کسی را برای سمتی انتخاب کنند، دقت زیادی می کردند. سؤال و تفحص می کردند تا شایستگی آن فرد برای احراز آن مقام برایشان ثابت شود.
منبع: پا به پای آفتاب، ج 1، ص 279.
انتهای پیام /*