سعادت و کرامت انسانی
سرکار خانم وحیده اکرمی
سعادت، عبارت است از ادراک ملایم با طبع ادراک که شامل مراتب حس و خیال و عقل می شود و می تواند باعث سعادت شود. بالاترین مرتبه ادراکی که عقل می باشد، اشرف مراتب سعادت است که با رشد قوای آن (عقل عملی و عقل نظری) حاصل می شود. رسیدن عقل نظری به بالاترین مرتبه، و عقل عملی به حد اعتدال قوا، زمینه ساز کرامت است.
کرامت را می توان ثمره اعتدال قوای انسان دانست. انسان کریم با شناخت خدا و مبدأ و معاد آنچنان که هست، غیر حق سبحانه را هیچ می داند و به آنها به طور استقلال توجه نمی کند و اقبال و ادبار افراد برای چنین شخصی یکسان خواهد شد؛ تا آنجا که ثمره کرامت نفس را ترک غیر برشمرده اند.
علاوه بر این که سعادت در به دست آوردن کرامت نقش بسزایی دارد و با حصول کرامت برخی آرامش های روحی و فواید دیگری برای نفس به وجود می آِید که موجب افزایش سعادتمندی انسان می شود و از این جهت، می توان رابطه متقابل را برای آنها جایز دانست.
نگارنده در این مقاله، با بررسی سعادت و لوازم آن و نیز کرامت و ثمرات آن، به رابطه متقابل این دو پرداخته و نتایج آن را ارائه نموده است.
[[page 164]]