کرامت انسانی در مقایسه بین حقوق بشر و عرفان اسلامی
حجت الاسلام و المسلمین محمدتقی فاضل میبدی
کرامتی که فلسفه های جدید مغرب زمین برای انسان قائلند، به نحو لابشرط مورد قبول اندیشمندان اسلام نمی باشد. این که در اعلامیه حقوق بشر، انسان اعم از مؤمن و کافر به خداوند، دارای کرامت ذاتی است، با آموزه های دینی و بالاخص اسلامی سازگار نمی باشد، هر چند احترام انسان غیر دینی و تأمین حقوق او بر عهده حکومت است.
نوشتار حاضر، در مقام تبیین این حقیقت است که فیلسوفان جدید به دنبال آزادی انسان به معنای سیاسی آن هستند؛ ولی عارفان اسلامی به دنبال آزادگی انسان از درون می باشند؛ زیرا انسان تا از درون کرامت نبیند، کرامت های بیرونی از قبیل تأمین حق حیات و حق آزادی معنادار نخواهد بود.
نگاه و دیدگاه امام خمینی(ره) نیز به انسان که برگرفته از آموزه های اسلام است، غیر از نگاهی است که فیلسوفان حقوق بشر به انسان دارند و کرامت انسانی در تفسیر امام خمینی(ره) در کمال جویی مطلق است و کمال جویی مطلق در منظومه فکری حقوق بشر مورد توجّه نمی باشد. بر همین اساس، سیاست و حکومتی که مورد نظر امام خمینی(ره) می باشد، با تدبیر اموری که در نظام های سکولار وجود دارد، ماهیتاً متفاوت است.
[[page 141]]