تجلی کرامت و فضایل اخلاقی در اشعار امام و صائب
جناب آقای سید علیرضا حجازی
یکی از مهمترین مباحث در حوزه اندیشه دینی، بحث از جایگاه انسان و کرامت این شاهکار خلقت می باشد. بحث از کرامت و بزرگی انسان، از دیرباز مورد توجه اندیشمندان، شاعران، نویسندگان و پیشتازان حرکتهای اخلاقی در جهان بوده و هست.
در اصطلاح، کرامت یعنی جایگاه و منزلتی که انسان را در نزد همنوعانش والا و باشخصیت معرفی کند. کرامت و بزرگی انسان، ناشی از دو امر است:
1. نعمتهای خدادادی، مثل: عقل و اندیشه، فطرت خداجو، توانایی روح و جسم؛
2. تلاش و پشتکار خود انسان و استفاده صحیح از نعمتهای خدادادی.
فضایل اخلاقی و کرامت انسانی در بسیاری از اشعار حضرت امام نیز جلوه گری نموده و ایشان به برخی از مضامین و ویژگیهای انسان اشارت نموده اند. این واژه ها و ویژگیها که در اشعار امام آمده، با مضامین مشابه آن در شعر صائب تطبیق داده شده و در این مقال، کرامت و فضایل اخلاقی را از منظر این دو بزرگوار به نظاره نشسته ایم.
[[page 140]]